Η ιστορία είναι γνωστή σε όλους μας: δύο άνθρωποι άγνωστοι νιώθουν κοντά ο ένας στον άλλο, συνευρίσκονται σεξουαλικά και πιστεύουν ότι είναι η δυνατότερη εμπειρία της ζωής τους.
Τα δύο πρόσωπα γνωρίζονται όλο και περισσότερο ώσπου ο εγωισμός τους, οι απογοητεύσεις τους και η αμοιβαία πλήξη σκοτώνει οτιδήποτε έχει απομείνει από την αρχική συγκίνηση. Νόμιζαν ότι η ένταση του αμοιβαίου πάθους τους είναι απόδειξη της αγάπης τους κι αφού το πάθος έσβησε επέρχεται η ρήξη και ο χωρισμός.
Αυτό, σε πολλούς από μας, μπορεί να επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στη ζωή μας και ενώ αφιερώνουμε χρόνο να ακούμε τραγούδια που μιλούν για έρωτες, να βλέπουμε ταινίες που διηγούνται ευτυχισμένες ή αποτυχημένες ερωτικές ιστορίες δε σκεφτόμαστε αν υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθουμε σχετικά με τον έρωτα.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο έρωτας όπως και η αγάπη είναι κάτι που μαθαίνεται. Μαθαίνεται όπως η ζωγραφική, ο χορός και οι επιστήμες. Για παράδειγμα δεν μπορώ να γίνω χημικός προφέροντας απλά τη λέξη χημεία. Αρχικά πρέπει να έχω την πρόθεση να μάθω, μετά θα πρέπει να αφιερώσω πολλές ώρες στη θεωρία και ακόμη περισσότερες ώρες στο εργαστήριο. Έτσι και με τον άνθρωπο με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι. Λέγοντάς του «σ’ αγαπώ» και κάνοντας σεξ νομίζουμε ότι αυτό είναι έρωτας. Αν θέλουμε να κάνουμε όμορφες σχέσεις με διάρκεια θα πρέπει να αφιερώσουμε λίγο χρόνο να μάθουμε τι είναι πραγματικά ο έρωτας.
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Έρωτας, Χημεία & Σεξ-Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ 2011)