Τα τελευταία χρόνια επικρατεί η τάση των social media. Όποιον γνωρίζουμε αμέσως τον ρωτάμε αν έχει facebook, twitter και instagram. Η ανταλλαγή τηλεφώνου πλέον θεωρείται κάτι το ξεπερασμένο.
Επιπλέον όλοι σε κρίνουν ως κοινωνικό και δημοφιλές άτομο ανάλογα με το πόσους φίλους έχεις στο facebook. Πόσα likes έχεις στις δημοσιεύσεις σου, πόσες φωτογραφίες ανεβάζεις (shelfie και μη) και σε πόσο in μέρη βγαίνεις και κάνεις τα check-in.
Ο τρόπος που θα σε προσελκύσει κάποιος στο να επισκέπτεσαι, να σχολιάζεις κ.τ.λ. το προφίλ του έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του. Λες και όλη του η κοινωνική ζωή καθορίζεται από αυτό.
Παρατηρούμε επίσης πως όποιος θέλει μια έστω και μικρή χάρη ή δεν είναι καλά μας βομβαρδίζει στο inbox με συνεχόμενα μηνύματα. Μόλις όμως χρειαστούμε εμείς οι ίδιοι κάτι όλοι είναι άφαντοι και στο facebook και στην πραγματική ζωή.
Κάθε πράξη μας έχει σκοπό πως θα εντυπωσιάσουμε τους φίλους μας στα social media και θα τραβήξουμε την προσοχή τους. Το κακό είναι όμως ότι κάποιοι από μας θα έφταναν στα άκρα για λίγα παραπάνω likes! Για παράδειγμα οι θάνατοι φέτος από selfies ξεπέρασαν τους θανάτους από καρχαρία ( 12 προς 8).
Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι νέοι που είμαστε ως επί πλείστον με ένα κινητό τάμπλετ ή laptop στο χέρι ότι καταρχάς οι πραγματικοί φίλοι δεν είναι αυτοί που έχουμε στα social media αλλά αυτοί που θα σε πάρουν τηλέφωνο, θα σε ψάξουν, θα είναι μαζί σου στις χαρές και στις λύπες.
Τέλος δεν κρινόμαστε σαν άνθρωποι από το προφίλ μας αλλά από το πως πράττουμε κάθε μέρα. Δεν έχουν σημασία οι φωτογραφίες και τα πολλά ή λίγα likes, εξάλλου οι πιο όμορφες στιγμές δεν έγιναν check in και ίσως να μην τραβήχτηκαν καν σε φωτογραφία, γιατί εκείνη τη στιγμή μας ένοιαζε να τη ζήσουμε και τίποτα άλλο.