Συνέντευξη με τον Παύλο Ρεμπή

Είναι νέος, είναι ταλαντούχος, έχει φρέσκες ιδέες και ήρθε για να μείνει! Αυτόν τον καιρό ετοιμάζει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο σε συνεργασία με τους αδερφούς Μιχαηλίδη (γνωστούς μας από το συγκρότημα Δραμαμίνη).

Ο λόγος για τον Παύλο Ρεμπή!

Πάμε να τον γνωρίσουμε!

Αρχικά, για να σε γνωρίσουμε λίγο καλύτερα, δώσε μας μια σύντομη περιγραφή της μουσικής σου πορείας ως τώρα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα με καταγωγή απ’ την ξεχωριστή Ικαρία, το νησί που περνάω τα καλοκαίρια μου. Από μικρή ηλικία χαριτολογώντας όλοι με αποκαλούσαν ως το «παιδί-μπάντα» αφού εκτός από τα τραγούδια που έγραφα από μικρός και τις μουσικές σπουδές μου στο πιάνο, σύγχρονο /κλασσικό τραγούδι (με την Ελισάβετ Καρατζόλη) και βυζαντινή μουσική, είμαι αυτοδίδακτος στα ντραμς, κιθάρες, μπάσο & κρουστά.

Μετά το λύκειο μπαίνω στο Πολυτεχνείο για τις άλλες «καλλιτεχνικές» μου σπουδές όπως πιστεύω, αυτές του Πολιτικού Μηχανικού και εκείνη την περίοδο ενσωματώνομαι στο συγκρότημα «ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ». Η μπάντα διαλύεται το 2012, ξενιτεύομαι στο εξωτερικό για εργασία και επιστρέφω σχεδόν 3 χρόνια αργότερα με βαλίτσες γεμάτες νέα τραγούδια εκ των οποίων 10 από αυτά συμπεριλαμβάνονται στην πρώτη μου προσωπική δισκογραφική δουλειά που έχω ετοιμάσει αυτό το διάστημα. Τέλος έχω γράψει μουσική σε στίχους του Σταύρου Ζαχαρία στο τραγούδι «ΔΕ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ» του Ν. Αδέσποτου το 2013 αλλά και στο «ΣΤΗ ΖΩΗ ΝΑ ΤΟΛΜΑΣ» του HOVIG το 2011, ενός καλλιτέχνη που παρεμπίπτοντος φέτος συμμετέχει με την Κύπρο στο διαγωνισμό της Eurovision.

Έχεις κάνει μουσικές σπουδές σε πιάνο, σύγχρονο και κλασσικό τραγούδι καθώς και βυζαντινή μουσική. Ποιο ήταν το έναυσμα που σε έκανε εξ ’αρχής να ασχοληθείς με τη μουσική;

Πολλές φορές σκέφτομαι κι εγώ ποιο να ήταν το αρχικό έναυσμα αλλά θεωρώ πως δεν είναι ένα και μόνο. Ίσως μια έμφυτη ανάγκη να εκφράσω οποιοδήποτε συναίσθημα, ίσως οι ποιοτικές μουσικές που έβαζε ο πατέρας μου στο πικ-απ αλλά και το ότι πάντα μέσα στο σπίτι τραγουδούσε. Ο πρώτο δίσκος που έβαλε ο πατέρας μου στο Πικ-απ να ακούσω ήταν το «Wish you were here» των Pink Floyd λέγοντάς μου «έλα να σου μάθω από μουσική».

Επίσης μου είχαν πάρει ένα αρμόνιο και χωρίς καμία σπουδή σε ωδείο δημιουργούσα ολοκληρωμένα κομμάτια. Και οι δάσκαλοί μου στο σχολείο αλλά και ίδιοι οι γονείς μου αντιλήφθηκαν αυτή μου την έφεση στη μουσική και με τις παροτρύνσεις τους γράφτηκα σε ωδείο. Αλλά παράλληλα έκανα και βυζαντινή μουσική με κάποιους δάσκαλους από την Κωνσταντινούπολη όπου εντάχθηκα και στον σύλλογο τους. Τρομερή εμπειρία που με βοήθησε αργότερα και στο να αντιλαμβάνομαι πιο εύκολα τα 2^α φωνητικά των τραγουδιών.

Γενικά το έμφυτο «ταλέντο» που λέμε, για μένα δεν είναι τίποτε άλλο από καθαρά θέμα αντίληψης κάποιον πραγμάτων και συγκεκριμένα εδώ πάνω στη μουσική. Αν ακούσω κάποιο τραγούδι μπορώ να «αντιληφθώ» άμεσα το τι παίζει κάποιος μουσικός. Σε μια άλλη καλλιτεχνική πλευρά ένας ζωγράφος βλέποντας ένα τοπίο μπορεί να το αντιληφθεί/φωτογραφήσει στο μυαλό του και σε κάποιον καμβά να το αναλύσει και να το αποτυπώσει μέσω σχεδιασμού.

Διαβάζω πως είσαι αυτοδίδακτος σε ντραμς, κιθάρες, μπάσο και γενικότερα κρουστά. Όλα τα παραπάνω έρχονται σε «αντίθεση» με τις κλασικές σπουδές σου, όντας πιο «ροκ». Πως τα ταιριάζεις;

Η μουσική σαν ιδέα και έννοια για μένα είναι μια. Είναι σαν την έννοια της αγάπης. Και τους γονείς σου αγαπάς και τα αδέλφια σου και τους φίλους ή την/τον σύντροφό σου αλλά το είδος της αγάπης διαφέρει. Έτσι και στην μουσική. Όλα τα είδη μουσικής για μένα έχουν κάτι να δώσουν. Προφανώς σε κάποιον όπως εμένα με εκφράζει ας πούμε θεωρητικά η πιο «ροκ» έκφανσή της αυτό δε σημαίνει πως κλείνω τα αφτιά μου και σε άλλα είδη.

Πες μας δύο λόγια για την μπάντα «Γυάλινος Κόσμος» στην οποία συμμετείχες μέχρι το 2012.

Μέχρι να τελειώσω το Λύκειο και να μπω στο Πολυτεχνείο έγραφα μόνος τραγούδια και τα ηχογραφούσα στο στούντιο που ηχογραφούσαν εκείνη την περίοδο και οι Πυξ Λαξ, οι Όναρ, οι Domenica και μάλιστα είχα την μεγάλη τιμή τα πρώτα μου τραγούδια να τα ακούσει ο Μάνος Ξυδούς και να μου δώσει σημαντικές συμβουλές.

Με το που μπήκα όμως στην σχολή των Πολιτικών Μηχανικών στο ΕΜΠ ένιωσα την ανάγκη να ενταχθώ σε ένα σχήμα έτσι ώστε να μπορώ συλλογικά και μέσα από την έννοια μιας μπάντας να δουλέψουμε παρέα κάποια τραγούδια και να βγούμε σε συναυλίες. Έτσι λοιπόν εμφανίστηκε η ευκαιρία των «ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» (πρώην Κακιά Συνήθεια), δουλέψαμε αρκετά, πραγματοποιήσαμε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα ετοιμάζοντας παράλληλα το πρώτο μας άλμπουμ που κυκλοφορεί λίγα χρόνια αργότερα το 2009 με τίτλο «Μια ήσυχη ζωή». Στο άλμπουμ μάλιστα συμμετέχει και στιχουργικά σε 2 τραγούδια ο πολύ καλός φίλος ο Γιάννης Καλπούζος γνωστός τότε από τους στίχους του σε Ο. Περίδη, Γλυκερία, Ε. Πέτα κ.α. Οι όμορφες μέρες των «ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» τελειώνουν στις αρχές του 2012 όπου το συγκρότημα διαλύεται με την μετακίνησή μου στο εξωτερικό λόγω εργασίας.

Ποιες είναι οι επιρροές σου;

Από ξένες επιρροές θα επέλεγα τους Stereophonics, Coldplay, Snow Patrol, Arctic Monkeys, Radiohead, Pink Floyd, Portishead, Doves, Blackfield, Oasis, Archive, ενώ από ελληνικές τους Γ. Δημητριάδη, Μ. Φάμελλο, Ν. Πορτοκάλογλου, Σ. Δρογώση, Μ. Στρατή, Ξύλινα Σπαθιά, Πυξ Λαξ, Δραμαμίνη

O διαγωνισμός «Jumping Fish», πόσο σε έχει βοηθήσει;

Το «Jumping Fish» αυτή την στιγμή για μένα είναι μια φόρμουλα/θεσμός «όαση» στους δύσκολους καιρούς της δισκογραφίας που διανύουμε. Φτιάχνοντας κάποιος μουσικός/συγκρότημα ένα προφίλ έχει την δυνατότητα αν προταθεί, να συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό 4 φορές τον χρόνο που αν βγει νικητής θα έχει πολλά οφέλη όπως η παραγωγή ενός άλμπουμ, κάποιο video clip και γενικά μια προώθηση. Αυτό και μόνο είναι τεράστιο κίνητρο σε εποχές που καμία δισκογραφική εταιρεία δεν πληρώνει όχι μόνο την παραγωγή ενός δίσκου αλλά ούτε την κοπή των cd’s. Ευελπιστώ σε κάποιον επόμενο διαγωνισμό να συμπεριληφθώ και εγώ με ένα τραγούδι μου. Προς το παρόν θέλω να ευχαριστήσω την Ιωάννα Μπρατσολιά (συντάκτης στο «Jumping Fish») που με συμπεριέλαβε στο πρόσφατο άρθρο της Μαρίας Δημητρίου του «Jumping» που αφορά τους 10 ανερχόμενους Έλληνες καλλιτέχνες που θα μας απασχολήσουν μέσα στο 2017.

https://www.jumpingfish.gr/article/10-anerhomenoi-ellhnes-kallitehnes-poy-tha-mas-apas/348364

Πως ξεκίνησε η συνεργασία με τους Γιάννη και Χάρη Μιχαηλίδη από τους «Δραμαμίνη»;

Όλα από κάπου ξεκινάνε και στην περίπτωσή μας η αρχή έγινε από τον φίλο μου και εξαιρετικό τραγουδοποιό Λεωνίδα Μαράντη. Επιστρέφοντας από το εξωτερικό με αρκετά τραγούδια ντέμο, είχα πάρει την απόφαση να προχωρήσω μόνος πια στην δισκογραφία και ο Λεωνίδας ήταν αυτός που με έφερε σε επαφή με τα αδέλφια Μιχαηλίδη την «ψυχή» των ΔΡΑΜΑΜΙΝΗ. Ήθελα μια φρέσκια παραγωγή, σύγχρονη, με ενορχηστρώσεις που να αποπνέουν κάτι καινούριο και τελικά εκ του αποτελέσματος ξεπεράστηκαν και οι όποιες προσδοκίες είχα εξαρχής. Τα παιδιά είναι εξαιρετικοί συνεργάτες, έχουν όραμα και δεν είναι τυχαίο που και άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες έχουν συνεργαστεί σε παραγωγές και όχι μόνο μαζί τους όπως ο Φ.Πλιάτσικας, ο Μ. Φάμμελος, ο Ν. Πορτοκάλογλου, ο Σ. Δρογώσης κ.α. Επίσης γράφουν μουσική, στίχους, ζωγραφίζουν, ενορχηστρώνουν, σκηνοθετούν. Είναι πραγματικοί καλλιτέχνες και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που πια είναι φίλοι μου. Νιώθω τιμή για αυτό.

Ετοιμάζεσαι να κυκλοφορήσεις σύντομα την πρώτη προσωπική δισκογραφική σου δουλειά. Θα ήθελες να μας προετοιμάσεις και να μας δώσεις μερικές λεπτομέρειες για αυτό σου το εγχείρημα;

Το όμορφο ταξίδι των ηχογραφήσεων ξεκινάει πριν από έναν περίπου χρόνο όπου μαζί με τον Γιάννη και τον Χάρη Μιχαηλίδη διαλέγουμε τραγούδια από τα ντέμο που είχα και μπαίνουμε στούντιο για ηχογραφήσεις.

Τις ηλεκτρικές κιθάρες, το μπάσο και τα πλήκτρα αναλαμβάνει εξολοκλήρου ο Χάρης Μιχαηλίδης ενώ τον προγραμματισμό ο Γιάννης και τα τύμπανα ηχογραφούνται στο στούντιο του Θοδωρή Κοντάκου (ΚΥΡΙΟΣ Κ.) από τον Αλέκο Κούρτη (ΔΡΑΜΑΜΙΝΗ, Φ.Πλιάτσικας, Μ. Στρατής, Joanna Drigo κ.α.). Ο ΚΥΡΙΟΣ Κ. βάζει και αυτός τις δικές του ιδιαίτερες ιδέες σε κάποια τραγούδια και το πάζλ συμπληρώνεται με τη συμμετοχή των Jim Σταρίδας (Μαραβέγιας band) στο τρομπόνι σε ένα τραγούδι και σε ένα άλλο την Αριέτα Σαϊτά στο βιολί.

Ιδιαίτερη στιγμή στο άλμπουμ είναι η συνεργασία μου και από δημιουργικής πλευράς με τον Χάρη Μιχαηλίδη στο τραγούδι με τίτλο «ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ» με τον Χάρη να ντύνει με μια “εκρηκτική” μουσική τους στίχους που είχα γράψει. Το κομμάτι μάλιστα αυτό προήλθε κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων δείγμα της πολύ καλής συνεργασίας με τα παιδιά. Επίσης συνεργάζομαι σε 2 τραγούδια με τους Νίκο Γώγο και Σταύρος Ζαχαρία ενώ ένα απτά πιο όμορφα ρεφρέν του άλμπουμ στιχουργικά ανήκει στην Κοραλία Αλιφραγκή.

Τι μας ετοιμάζεις για το μέλλον από ζωντανές εμφανίσεις;

Ακόμα δεν υπάρχουν κλεισμένες εμφανίσεις αλλά με το που καταλήξω στην δισκογραφική μου στέγη μέσω εταιρείας, θα ανακοινωθούν και κάποια live αρχής γενομένης με την παρουσίαση του άλμπουμ.

Τον τελευταίο καιρό κατακλυζόμαστε από Talent Shows. Πιστεύεις ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος για έναν νέο καλλιτέχνη να δείξει τις δυνατότητές του ή είναι μια εκμετάλλευση των νέων (για νούμερα τηλεθέασης, κέρδος από τις ψηφοφορίες του κοινού, κτλ) που ονειρεύονται μια καριέρα στη δισκογραφία;

«Καλός τρόπος» δε θα το έλεγα. Απλά θα έλεγα πως είναι και αυτός «ένας» τρόπος ή ένα βήμα που δίνεται σε κάποιον καλλιτέχνη. Δυστυχώς είναι έτσι δομημένο το όλο σύστημα των talent shows που εμένα με βρίσκει αντίθετο χωρίς όμως να είμαι απέναντι σε όποια παιδιά πάνε να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Είναι τόσο δύσκολα πια τα πράγματα στην δισκογραφία που δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιο παιδί που επέλεξε κάποιο show για να δείξει το ταλέντο του. Απλά διαφωνώ στις δεσμεύσεις που συνεπάγονται μετά από ένα τέτοιο show και ειδικά σε παιδιά που έχουν μοναδικό όπλο την φωνή τους και δεν ασχολούνται με την πλευρά της σύνθεσης. Αλλά ακόμα και να γράφεις τραγούδια δεσμεύεσαι για κάποιο διάστημα και δεν μπορείς να προχωρήσεις. Λίγες είναι οι περιπτώσεις που έχω ξεχωρίσει με την σημαντικότερη για μένα αυτή του εξαιρετικού Λεωνίδα Μπαλάφα.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο πιστεύεις ότι είναι για έναν νέο καλλιτέχνη να αναδειχθεί στις μέρες μας; Τα social media και η γενικότερη ελεύθερη διακίνηση μουσικής, θεωρείς πως έχει ευεργετικά αποτελέσματα;

Όλα έχουν το τίμημά τους. Υπάρχουν τα συν και τα πλην. Το ίδιο συμβαίνει και με το ιντερνέτ και την επιρροή που έχει στην μουσική βιομηχανία. Νομίζω πως πια έχει χαθεί ο «ρομαντισμός» που αποπνέει από μια δισκογραφική δουλειά. Παλιά (και ευτυχώς το πρόλαβα αυτό) περίμενες να κυκλοφορήσει μια δουλειά είτε σε κασέτα είτε σε δίσκο/cd και ανυπομονούσες να πας να την αγοράσεις, να ανοίξεις το booklet, να διαβάσεις τους στίχους και να κάτσεις με την ηρεμία σου να ακούσεις ξανά και ξανά μια δουλειά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι. Τώρα πια, υπάρχει τεράστιος βομβαρδισμός από νέα πράγματα (όχι μόνο μουσικά) που είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν μπορείς να αντέξεις τόση πληροφορία. Άρα μειώνεται η ποιότητα πάρα πολύ αλλά και ποιότητα να υπάρχει σε μια δουλειά δυσκολεύει κάποιον καλλιτέχνη να αναδειχθεί μέσα από όλο αυτό το συνονθύλευμα ακουσμάτων. Το καλό όμως είναι πως μπορούν και νέοι δημιουργοί, νέες μπάντες να προωθήσουν όσο μπορούν τη δουλειά τους δωρεάν με λαμπρό παράδειγμα το «Jumping Fish» αλλά και γενικά όλα τα social media.