Ώρες ώρες αναρωτιέμαι κι εγώ γιατί έχω το facebook σε ενεργή λειτουργία (δεν έχω Instagram, Twitter ή οτιδήποτε άλλο – σίγουρα, εάν είχα, πάλι το ίδιο θα έλεγα) και για ποιο λόγο έχω συνηθίσει να ενημερώνομαι ή καλύτερα να εξαρτάται η ενημέρωσή μου, η δουλειά μου από αυτό σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορώ να το απενεργοποιήσω. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτήν την τρομερή επίδραση που ασκούν τα social media πάνω μας όσο στο γεγονός ότι εξ αιτίας αυτού έχουμε συνηθίσει να πατάμε like (προτού εμφανιστούν οι φατσούλες με τα «συναισθήματα» αλλά και μετά) σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ περιστατικά θανάτου ή κακοποίησης ενηλίκων και ανηλίκων ανεξαρτήτως φύλου.
Εκτός του ότι με πιάνει αηδία για το ανθρώπινο γίγνεσθαι, επιστημονικά γεμίζω ερωτήματα. Είναι ποτέ δυνατόν να πατάς like σε σελίδες (ας μην αρχίσω το «δριμύ κατηγορώ» γι’ αυτές) – σε αναρτήσεις που ανακοινώνουν θάνατο ή κακοποίηση συνανθρώπου; Είναι ποτέ δυνατόν να σχολιάζεις με μίσος, με θυμό και με κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα για τον εκάστοτε δράστη ή να γράφεις ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΑ για τον παθών / την παθούσα «καλά να πάθει», «ήθελε και το έπαθε»;
Κάθε συστολή που μπορεί να είχες από κοντά εάν σε ρωτούσαν για τέτοια γεγονότα εξαφανίζεται μέσω της μάσκας που φοράς στο internet. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το internet και τα social media δεν είναι η καθημερινότητα, είναι μέσα στη καθημερινότητα. Είναι ένα κουτί, όπως ήταν κάποτε η τηλεόραση, το οποίο δεν μπορεί να βγάλει κανένα συναίσθημα πηγαίο όπως βγάζει η διαπροσωπική σχέση από κοντά.
Το να πατάς like ή στενόχωρη φατσούλα ή θυμωμένη φατσούλα σε γεγονότα θανάτου ή κακοποίησης πρώτον, δεν βοηθά πουθενά παρά μόνο τις σελίδες που παίρνουν ποσοστά με αυτά, οι οποίες επειδή ακριβώς πατάς like συνεχόμενα σε τέτοιου είδους ειδήσεις, θα συνεχίσουν να «ανεβάζουν» περισσότερες και δεύτερον, δείχνει πόσο εθισμένος είσαι. Σε προκαλώ να κοιτάξεις τα σχόλια μία ημέρα σε μία ανάρτηση περί βιασμού ανήλικης / ανηλίκου, περί ανθρωποκτονιών εις βάρος ανθρώπων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό και περί τρομοκρατικών ενεργειών.