Μη διαμαρτύρεστε πριν ακόμη διαβάσετε το κείμενο. Είναι γνωστή η προκατάληψη που υπάρχει για οποιαδήποτε θέση που φαντάζει διαφορετική από τα ήθη και έθιμα της Ελλάδος. Το άρθρο έχει συγκεκριμένο θέμα: πας Εκκλησία επειδή πιστεύεις ή επειδή πιστεύεις πας Εκκλησία; Στην πρώτη περίπτωση, λογικά, θεωρείς ότι είναι «σωστό», ότι «πρέπει» να πας στην Εκκλησία κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα και άντε, καμιά Κυριακή. Στη δεύτερη περίπτωση, πας στην Εκκλησία γιατί σε βασανίζει η σκέψη ότι «αφού πιστεύω στο Θεό, ας πάω να προσευχηθώ κάπου, όπου, έστω, τον συμβολίζει», ειδικά τις ημέρες που διαισθάνεσαι ότι θα το ήθελες.
Η δεύτερη περίπτωση είναι πάντα πιο αληθινή γιατί, αυτόματα, αρχίζεις να συνειδητοποιείς και να γνωρίζεις ότι μπορούν να διαχωριστούν η Εκκλησία και η πίστη σου. Η Εκκλησία, κατά τη διδασκαλία του Χριστού, ήταν ο οίκος του Πατέρα του. Ναι, δεν μπορεί να είναι πια. Κι αυτό δεν είναι νέο, έχει τις ρίζες του από την εποχή με τις Σταυροφορίες και την επιβολή του χριστιανισμού ως θρησκεία παγκοσμίως. Η χριστιανική θρησκεία δεν είναι η διδασκαλία του Χριστού. Αλλοιώθηκαν με το πέρασμα των χρόνων αυτά που είχαν γραφτεί από τους μαθητές του, έχει αλλοιωθεί το νόημα της χριστιανοσύνης. Ένα επιπρόσθετο επιχείρημα είναι το ιστορικό γεγονός ότι ο Χριστός γεννήθηκε Εβραίος (διαφορετική εθνική προέλευση, you know τα περί ρατσισμού και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας της Χιτλερικής περιόδου).
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Δεν είναι δυνατόν σήμερα να ταυτίζεις την πίστη σου με την εκκλησιαστική πίστη! Δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι είναι πολύ χριστιανικό να ζητάς από τους πιστούς σου «εάν μπορούν να συνεισφέρουν στο δίσκο της Εκκλησίας» την ίδια νύχτα της Ανάστασης, να είσαι παιδόφιλος και παιδεραστής, ρατσιστής απέναντι σε αυτούς που κατάγονται από άλλη χώρα ή έχουν διαφορετική σεξουαλική προτίμηση ή ακόμη ακόμη απέναντι στο γυναικείο φύλο. Μην μου πείτε τώρα για τη Μαρία τη Μαγδαληνή ότι δεν ήταν η πρώτη γυναίκα – σύμβολο της Χριστιανοσύνης και ότι πιστεύετε πως «καμία γυναίκα δεν πρέπει να μπει στο Ιερό». Γενικά, μην μου πείτε ότι ο σημερινός χριστιανισμός συμβολίζει την αγάπη που δίδασκε ο Χριστός γιατί έχω αλλεργία σε αυτά.
Ο Χριστός μίλησε για την αγάπη, την καλοσύνη, τον σεβασμό, την αλληλοβοήθεια, την ταπεινότητα και για το ότι η πίστη στο Θεό είναι εκείνη που σε κάνει να ξαναγεννηθείς ως πνεύμα. Δηλαδή, να αλλάξεις νοοτροπία για τον εαυτό σου και τους άλλους. Ο Χριστός δεν μίλησε για κουτσομπολιό, για επικριτικά βλέμματα, για χρήματα, για φανατισμό, για υλικές και σωματικές απολαύσεις, για μόδα, για φτήνια ως καθημερινότητα. Μίλησε γι’ αυτά σε μια προσπάθεια αποφυγής τους και ξεπερασμού – ξεπεσμού τους, ως επίγειους πειρασμούς, που μπορείς να νικήσεις.
Με αυτή τη Χριστιανική Διδασκαλία, ναι, πιστεύω στο Θεό και κάνω το σταυρό μου (όχι έξω ούτε μέσα στην Εκκλησία, αλλά, τις στιγμές που το θέλω και το έχω ανάγκη). Με αυτή τη Διδασκαλία δεν χρειάζομαι κανέναν να μου πει είσαι πιστή ή άθεη που πας ή δεν πας Εκκλησία. Για μένα, η Εκκλησία θα παραμείνει μία επιχείρηση με φωτεινές εξαιρέσεις, δυστυχώς. Δεν είναι απαισιοδοξία, είναι μία ρεαλιστική προσέγγιση.