Κατά τη Σχολή Κοινωνικού Περιβάλλοντος (η οποία ανήκει στο πεδίο της επιστήμης της Κοινωνιολογίας – Εγκληματολογίας) και πιο συγκεκριμένα, κατά τον Κοινωνιολόγο Α. Lacassagne, οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν τους εγκληματίες που τους αξίζουν. Όπως πολλοί και πολλές θα πουν «όχι, δεν μπορώ να το δεχθώ αυτό», θα ήθελα λίγο να φανταστείτε, όπως ισχυρίζεται και ο παραπάνω επιστήμονας, το έγκλημα σαν μικρόβιο που εισέρχεται στον ανθρώπινο οργανισμό και αρρωσταίνουμε. Προφανώς, είχαμε την τάση να αρρωστήσουμε (δεν προσέξαμε και τόσο τα καιρικά φαινόμενα) και τη στιγμή που το μικρόβιο εισέβαλλε στον οργανισμό μας, βρήκε ανταπόκριση. Έτσι και το έγκλημα. Έτσι και τα είδη των εγκλημάτων. Το περιβάλλον της κοινωνίας του 21 αιώνα (δηλαδή, οι άνθρωποι που την απαρτίζουν) καλλιέργησε και συνεχίζει να καλλιεργεί τις αυξητικές τάσεις εμφάνισης της παιδοκτονίας, παιδεραστίας και παιδοφιλίας.
Παιδοκτόνος είναι εκείνος ο άνθρωπος που διαπράττει ανθρωποκτονία ανηλίκου και όχι από αμέλεια. Παιδεραστής είναι εκείνος ο άνθρωπος που διαπράττει συνειδητά ασέλγεια παρά φύσην εις βάρος ανηλίκου. Παιδοφιλία είναι η ερωτική ή φιλική έλξη προς ανήλικο ή τάση προς αυτήν ή η απόπειρα ασέλγειας προς αυτόν. Η επιπρόσθετη βία με την οποία συνήθως διαπράττονται, όπως στην περίπτωση της μικρής Άννυ ή της μικρής Στέλλας προσφάτως, συνιστά έναν επιβαρυντικό χαρακτήρα και ένα απεχθές συναίσθημα στην κοινή γνώμη. Να τα ξεκαθαρίζουμε νομικά για να μην παρεξηγηθούμε και σχολιάζουμε με ελαφρά την καρδία περί βασανιστηρίων τύπου Μεσαίωνα για την τιμωρία αυτών των ανθρώπων. Προφανώς, υπάρχουν ποινές για τις παραπάνω σχετικές πράξεις και η ελληνική ποινική δικαιοσύνη τις εφαρμόζει. Όμως, η επιλεκτικότητα αυτής προς κάλυψη γνωστών ανθρώπων που διαπράττουν τα ίδια εγκλήματα παραμένει. Αλλά, αυτό, σίγουρα είναι ένα άλλο ζήτημα που χρειάζεται κι άλλο άρθρο να γραφτεί.
Για να επιστρέψω στο θέμα μου, υποστηρίζω ανοιχτά τη θέση οτι ο άνθρωπος εκτός από τις κληρονομικές ασθένειες που μπορεί να τον βρουν είτε από τη γέννησή του είτε αργότερα, δεν είναι άβουλο ον, είναι κοινωνικό ον διότι μεγαλώνοντας αποκτά το «ταλέντο» της εκμάθησης συμπεριφορών, μίμησης συμπεριφορών και φυσικά τις ενστερνίζεται ως «δικές του» και φυσικότατα αυτές έρχονται παράλληλα με οικογενειακά, ατομικά, φιλικά, επαγγελματικά και ερωτικά απωθημένα. Τουτ’ έστιν, πιστεύω στην ατομική ευθύνη ειδικά όταν αυτή «πρέπει» να συμπορευθεί με την κοινωνική ευθύνη λόγω της ιδιότητας του πολίτη. Όσα δικαιώματα και όσες υποχρεώσεις έχει ένας συνειδητός παιδόφιλος άλλα τόσα έχεις κι εσύ που πιστεύεις ότι είναι τέρας και όχι άνθρωπος και ότι ζει κάπου αλλού μακριά από εσένα.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι όσα περισσότερα εγκλήματα τέτοιου είδους εμφανίζονται άλλο τόσο ενισχύεται η γνώμη περί άρρωστης κοινωνίας, αύξησης της τιμωρητικότητας και της ρητορικής του μίσους. Πλέον, η ρητορική του μίσους δεν απευθύνεται μόνο σε εκείνον τον άνθρωπο που την ασκεί εναντίον των ανθρώπων με διαφορετικό χρώμα, φυλή, θρησκεία, αναπηρία, σεξουαλικό προσανατολισμό και φύλο, αλλά και σε ανθρώπους που διαπράττουν πράξεις οι οποίες «σοκάρουν» την κοινή γνώμη. Η ξαφνική αύξηση των τάσεων παιδοκτονίας, παιδεραστίας και παιδοφιλίας έχει υποβοηθήσει στην εκδήλωση έντονων αρνητικών συναισθημάτων της κοινής γνώμης σε ακραίο σημείο – σημείο που είναι κομβικό για την κοινωνία, η οποία κι αυτή με τη σειρά της, όσα παρόμοια συναισθήματα ανέχεται άλλα τόσα βγαίνουν κάθε μέρα στην επιφάνειά της.
Αντί, δηλαδή, να προτείνει, τουλάχιστον, την ίδρυση μιας κλινικής ειδικά γι’ αυτούς τους ανθρώπους, επιδοκιμάζει την ποινή της φυλάκισης μαζί με την ποινική δικαιοσύνη και το λιντσάρισμα αυτών των ΑΝΘΡΩΠΩΝ, επαναλαμβάνω. Όλοι γνωρίζουν το ότι υπάρχουν ξεχωριστά καταστήματα κράτησης παιδεραστών στην Ελλάδα ακριβώς για τον λόγο του ότι δολοφονούνται, βιάζονται και τραυματίζονται στην περίπτωση κράτησής τους στις φυλακές ενηλίκων από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Η τιμωρητικότητα δεν ωφέλησε καμία κοινωνία. Η προστασία, η συμπόνια και η αλληλεγγύη βοηθούν στα δομικά πια κοινωνικά και διαπροσωπικά προβλήματα, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα. Χρειαζόμαστε μέτρα πρόληψης, προστασίας και όχι το μίσος και την καταστολή.