Ο τίτλος δεν είναι παρά μία υπόθεση εργασίας και μία προσπάθεια προσέγγισης της ψυχολογίας του μέσου ανθρώπου. Αυτό που φταίει, λοιπόν, ή αλλιώς, μία αιτία για την κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας σχετικά με τους συν – κοινωνούς μας, είναι η ατομική ψυχολογία τους η οποία επηρεάζει με κοινωνικό τρόπο και τους υπόλοιπους και αντιστρόφως.
Δηλαδή, είναι ένας κύκλος επιρροής και καταθλιπτικής επίδρασης που υποβοηθά την ανταγωνιστικότητα, την εμφάνιση πολλών συμπλεγμάτων (κοινώς, κόμπλεξ), την αυτονόητη (για κάποιο λόγο) άμεση σε χρόνο παρεξήγηση, την αγορά και την πώληση σε φιλικό επίπεδο κι όχι μόνο, τα κυρίαρχα συναισθήματα θυμού σε απλές καταστάσεις της καθημερινότητας και φυσικά, το λεγόμενο «μπαλάκι» ευθύνης που παίζεται πολύ εύκολα σε όλα τα επίπεδα.
Έτσι, όταν ένας άνθρωπος που δεν είναι ατομικά καλά στη ψυχική υγεία του θα παρασύρει και τον διπλανό του ως κοινωνικό ον (η κοινωνικοποίηση δεν σταματά ποτέ, μειώνεται μόνο η ένταση και η έκτασή της σε τέτοιες φάσεις) και όλοι μαζί θα επηρεάσουμε αρνητικά αυτό που λέμε ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Η κοινωνία δεν είναι κάτι που δεν υπάρχει. Υπάρχει μέσα από εμάς. Αυτή η αλυσίδα κοινωνικής επιρροής – κατάθλιψης σύντομα και εύκολα ενδυναμώνεται εάν και οι «ηγέτες» αυτής της χώρας (όλη η πολιτική σκηνή της Ελλάδας) καταλήγουν να είναι σε χειρότερη φάση. Αυτό το λέω με την έννοια της λύπησης, καθώς διαπιστώνουμε πως μόνο οι μανιοκαταθλιπτικοί έχουν αυτό ή κοινωνικο – καταστροφικές τάσεις.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις ήταν πάντα δύσκολες. Έγιναν δυσκολότερες εξ αιτίας των οικονομικών συνθηκών και εκεί ανακαλύψαμε ότι η εργασία δεν είναι μόνο αξία, είναι αναγκαίος παράγοντας για τη ψυχική υγεία. Σήμερα, οι άνθρωποι μεταξύ τους βγάζουν στον άλλο όλα εκείνα που ντρέπονταν να βγάλουν, έχει γίνει η κοινωνία μας πιο άμεση στα καλά και στα «κακά» συμβάντα. Το στοιχείο της ντροπής που κάποτε εκπροσωπούσε τουλάχιστον τη στοιχειώδη κοινωνική ηθική αντικαταστάθηκε με τη λαϊκή κουλτούρα και την αγορά / πώληση. Ποιο από τα δύο μας έχει κάνει καλό στη ζωή μας;