Το βιβλίο του είναι ένα διεθνώς καταξιωμένο βιβλίο, κοινωνικό και ιστορικό μυθιστόρημα στο είδος του, κάτι που σημαίνει ότι πολλά από τα πρόσωπα και καταστάσεις που παρουσιάζονται σε αυτό διακατέχονται από μισή αλήθεια και μισή φαντασία. Φυσικά, τα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Άγγλοι άποικοι στα εδάφη της Αμερικής, η καθιέρωση του επαγγέλματος του «πυρο – νόμου» ή αλλιώς πυροσβέστη, έχουν συμβεί ήδη και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Αυτή είναι μία από τις αλήθειες της Ιστορίας, γενικότερα.
Το βιβλίο εκδόθηκε το 1953 και γράφτηκε από τον Ray Douglas Bradbury (22 Αυγούστου 1920 – 5 Ιουνίου 2012) ο οποίος αποκαλείτο «πατέρας» της επιστημονικής φαντασίας και, προφανώς, έχει γίνει ταινία (ταινία του 1966 σε σκηνοθεσία του Φρανσουά Τρυφώ) με πρωταγωνιστές τους Όσκαρ Βέρνερ, Τζούλι Κρίστι, Σίριλ Κιούζακ. Αναγνωρίζεται ως ο συγγραφέας του οποίου το έργο εξασφάλισε στη σύγχρονη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας ευρύτερη αναγνώριση. Στις αφηγήσεις του Μπράντμπερι η καθημερινότητα μετασχηματίζεται σε ασυνήθιστη και πολλές φορές επικίνδυνη δυστοπία.
Όπως και στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Η υπόθεση ξετυλίγεται στα τέλη του 20 αιώνα, στην Αμερική, γύρω από τη ζωή του Γκάϋ Μόνταγκ, «πυρο – νόμο» ή «πυρο – δότη» στο επάγγελμα, με μία σύζυγο 10 χρόνων, της οποίας η ζωή καταστρέφεται σιγά – σιγά από υπνωτικά χάπια λόγω του ότι τα καταπίνει σε επικίνδυνη ποσότητα με αποτέλεσμα να είναι «κοιμισμένη» όλη την ώρα με τη μοναδική της χαρά να βρίσκεται μπροστά από την τηλεόραση. Ο Γκάϋ, κάποια στιγμή, με αφορμή δύο γνωριμίες που θα κάνει και έναν ασήμαντο φαινομενικά θάνατο, αφυπνίζεται τόσο εσωτερικά (ψυχικά) όσο και εξωτερικά πάνω στην πλοκή του έργου διαπράττοντας ακριβώς αυτό που είχε συνηθίσει να κάνει μέχρι τότε: αντί να καίει βιβλία στα σπίτια, τα μαζεύει ο ίδιος. Αυτό θα τον καταστήσει ύποπτο αλλά και θα σταθεί ως κρίσιμη καμπή στη ζωή του για να θελήσει να την αλλάξει εντελώς.
Το στοιχείο της μυθοπλασίας, απ΄όσο γνωρίζω μέχρι στιγμής, έγκειται στο ότι στα τέλη της περιόδου αυτής, θεωρείται οξύμωρο στην Αμερική οι πυροσβέστες να καίνε βιβλία αγγλικής προέλευσης (εννοώντας γραμμένα από Άγγλους παλιάς εποχής, τύπου Μεσαίωνα) Αμερικανών κατοίκων αντί να σβήνουν φωτιές σε σπίτια. Φυσικά, ακόμη κι αυτό, αποτελεί συμβολικό σχήμα για το μήνυμα που επιθυμεί να περάσει ο συγγραφέας με το έργο του.
Το μήνυμα είναι τόσο απλό όσο και σύνθετο που μοιάζει πάρα πολύ με εκείνο του Τζόρτζ Όργουελ στο έργο του «1984»: η υποδούλωση του Δυτικού πολιτισμού στα μήντια, στα ναρκωτικά και στον κομφορμισμό. Δηλαδή, η επιτηδευμένη ελάττωση της πνευματικής εξάσκησης μέσω των βιβλίων (ανάγνωση και γραφή) ως θυσία για τη μαζική εξάπλωση της εικόνας και της τεχνολογίας. Όσο περισσότερο έχουμε εξοικειωθεί στο να μαθαίνουμε λιγότερα για την ύπαρξή μας, ατομική και κοινωνική, λόγω κατακλυσμού εικόνων, τόσο λιγότερο σκεφτόμαστε και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη διαφορά αυτή των πραγματικοτήτων που μας παρουσιάζονται απλόχερα απο παντού.