Ο Γερμανός φιλόσοφος (22 Φεβρουαρίου 1788 − Φρανκφούρτη, Γερμανία, 21 Σεπτεμβρίου 1860), μεταξύ άλλων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της γραφής του, ξεχωρίζει για τον γοητευτικό ρεαλισμό του που τείνει προς έναν πεσιμισμό και για την έντονη διαύγεια του μυαλού του. Το μικρόβιο της συγγραφής το απέκτησε από τη μητέρα του και παρά τις αρχικές του σπουδές στην Ιατρική, στράφηκε εύκολα πρώτα στον Πλάτωνα και τον Καντ. Αυτή η μελέτη του για την ηθική τον ώθησε να αναπτύξει τη δική του θεώρηση περί ζωής, τη φιλοσοφία της βούλησης, και να καταλήξει στην περιορισμένη έως και ελάχιστη αναγνώριση και εξάσκηση του συναισθηματικού του κόσμου.
Αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι το έργο της πιο παραγωγικής περιόδου του συγγραφέα, «η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο». Το αυτό οξύ έργο του πραγματεύεται την κυριολεκτική αηδία και την ειρωνεία του ιδίου με σοβαρά επιχειρήματα (όμως!) προς τους γνωστού σε όλους σοφιστές κατά την εποχή του Σωκράτη και του Πλάτωνα. Λογικό είναι να ρωτήσετε γιατί (εφόσον δεν έζησε την ίδια εποχή); Διότι, ο ίδιος, πίστευε ότι ο Λόγος, εκτός από το επαγωγικό σύστημα του Αριστοτέλη που επικράτησε από εκείνη την εποχή και ύστερα για την ανάπτυξη της σκέψης και λογικών συλλογισμών / συμπερασμάτων, έχει και ένα άλλο, τη ρητορική.
Οι σοφιστές ήταν εκείνοι που χρησιμοποίησαν τη ρητορική επί πληρωμή με σκοπό τη διδαχή της σε ανίδεους έως τότε ανθρώπους που δεν ακολουθούσαν τον Σωκράτη είτε γιατί δεν τον πίστευαν είτε γιατί δεν ήθελαν. Όμως, όλα αυτά είχαν συνέπεια την καλλιέργεια μιας συγκεκριμένης πνευματικής διαδικασίας και πρακτικής, της κομματικής, με την απόκρυψη της αλήθειας και με απώτερο σκοπό σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση τη νίκη του αντιπάλου και μόνο. Προφανώς, με τη σειρά του, αυτό είχε ως συνέπεια, την καλλιέργεια συναισθηματικού λόγου και την επικράτησή του ως τις μέρες μας.
Το βιβλίο του φιλοσόφου είναι ένας πρακτικός οδηγός αναγνώρισης αυτής της συλλογιστικής πορείας των νέων σοφιστών των ημερών μας και επιβίωσης σε παρόμοιες αντιπαραθέσεις. Δυστυχώς, μερικοί από τους 38 κανόνες αυτής της «εριστικής διαλεκτικής», είναι αρκετά σκληροί και αυτό μπορεί να σας κάνει και εσάς να αηδιάσετε όταν συνειδητοποιήσετε ότι τους συναντάτε καθημερινώς είτε από δικούς σας ανθρώπους που νομίζετε ότι είναι δικοί σας είτε από τον κάθε άσχετο περαστικό που σχολιάζει την πολιτική, οικονομική, κοινωνική κατάσταση στο δρόμο.