Στον κόσμο που ζούμε, επικρατεί μια τάση προς άρνηση της αλήθειας και της ωμής πραγματικότητας…
Οι άνθρωποι που είναι 100% ειλικρινείς, που λένε μόνο αυτό που σκέφτονται και αυτό που πιστεύουν, βρίσκονται πολλές φορές αντιμέτωποι με κριτικές και γίνονται αντικείμενο παρεξηγήσεων από τρίτους.
Ενώ σχεδόν όλοι ζητάμε από τους άλλους να είναι ειλικρινείς μαζί μας, να είναι ο εαυτός τους, όταν αυτό το βλέπουμε στην πράξη, δεν μας πολυαρέσει.
Όταν θα ακούσουμε κάτι διαφορετικό από τα δικά μας πιστεύω, από τη δική μας οπτική, αμέσως τείνουμε να ζητήσουμε εξηγήσεις από τον άνθρωπο που απλώς έκανε αυτό που έπρεπε, δηλαδή είπε την αλήθεια του.
Το ίδιο όμως κάνουμε και μεις οι ίδιοι. Συχνά δεν είμαστε ειλικρινείς, αλλά προσαρμόζουμε κάπως την αλήθεια, για να γίνουμε αρεστοί στους άλλους.
Επίσης αυτό γίνεται για να μην στεναχωρήσουμε αγαπημένα μας πρόσωπα, για κάτι που συνήθως θεωρούμε ασήμαντο ή για κάτι που κάναμε, το μετανιώσαμε πραγματικά και θεωρούμε ότι αφού δεν θα ξαναγίνει δεν χρειάζεται μαθευτεί.
Οπότε στο δίλημμα ειλικρίνεια ή ψέμα, μάλλον διαλέγουμε το πρώτο, αλλά στολισμένο με αρκετή δόση ευγένειας, μιας επίσης σημαντικής αρετής. Η ευγένεια είναι κάτι που μπορεί ίσως να δικαιολογήσει σε κάποιο βαθμό το ψέμα.
Εσείς αλήθεια τι προτιμάτε; Την ειλικρίνεια με κάθε κόστος και σε καθετί στη ζωή σας, από τα μικρά ως τα μεγάλα και σημαντικά; Η ένα “ευγενικό” ψέμα με δόση αλήθειας;