Ο Παναγιώτης Ζούβελος, γεννήθηκε στην Αθήνα και από μικρός άρχισε να αναζητά τον καλύτερο τρόπο για να εκφραστεί και να εξωτερικεύσει αυτά που νιώθει. Παρόλο που έχει ασχοληθεί με πολλά και ετερόκλητα πράγματα, κατέληξε τελικά στη μορφή τέχνης που τον εξέφρασε καλύτερα. Το ταξίδι του αυτό το αποτυπώνει στην βιωματική ποιητική του συλλογή με τίτλο «Εν Λευκώ». Μιλήσαμε μαζί του και να τι μας είπε…
Είναι η πρώτη συγγραφική σου προσπάθεια. Τι σε ώθησε να πιάσεις ένα μολύβι και ένα χαρτί και να ξεκινήσεις να γράφεις;
Όπως και η ενασχόληση μου με τη μουσική, έτσι και η συγγραφή, είναι απόρροια του ψυχικού μου αδιεξόδου, με βοηθά να εκφράζομαι. Κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται λίγο περισσότερο κάθε εξωτερικό ερέθισμα· υπήρξαν φορές όπου αυτό μου συνέβη σε μεγάλο βαθμό.
Πιστεύεις ότι οι νέοι στη σύγχρονη κοινωνία προτιμούν τα βιβλία ή έχουν αφοσιωθεί στα κινητά και την “εύκολη” ψυχαγωγία;
Θεωρώ πως κάθε μορφή ψυχαγωγίας οφείλει να άγει την ψυχή, να συνδέεται δηλαδή με την πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία του ανθρώπου, να τον μορφώνει πνευματικά. Είναι ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα λέξεων όπου η σύγχρονη κοινωνία έχει φροντίσει να εξαλείψει και να διαστρεβλώσει το πραγματικό τους νόημα. Πράγμα άδικο για μια τόσο πλούσια γλώσσα σε νόημα όπως η δική μας. Θεωρώ λοιπόν πως αν και αρκετοί νέοι διαβάζουν, λίγοι είναι εκείνοι που πραγματικά το αγαπούν και καταλαβαίνουν το πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνουν. Μια καταναλωτική κοινωνία θέλει τους νέους της νοητικά ρηχούς και απαίδευτους.
Για να κατασταλαξεις σε αυτό που σε γεμίζει και σου αρέσει να κάνεις, πέρασες από πολλά χρόνια αναζήτησης σε ετερόκλητους τομείς. Πόσο εύκολο πιστεύεις είναι να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας γεμίζει; Τα χρόνια δοκιμών τι μας προσφέρουν εντέλει;
Μερικές φορές είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας αρέσει και μας γεμίζει, τόσο οι εξωγενείς παράγοντες, όσο και οι πράξεις του καθενός παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη μας. Σίγουρα το γεγονός πως ασχολήθηκα επαγγελματικά με πράγματα τόσο διαφορετικά με βοήθησε στο να αποκτήσω περισσότερες εμπειρίες. Κατά βάθος όμως, θα προτιμούσα να μην έχω χάσει τόσο πολύτιμο χρόνο για εμένα. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα με τόσο μεγάλη πνευματική κληρονομιά, ένα σύστημα παιδείας όπου να προάγει τις αρετές του κάθε ανθρώπου από μικρή ηλικία θα ήταν ζωτικής σημασίας.
Η συλλογή ποιημάτων σου βασίζονται σε βιωματικές ιστορίες. Γιατί επέλεξες τη μορφή των ποιημάτων και όχι ας πούμε ενός διηγήματος;
Προσωπικά θεωρώ την ποίηση το ύψιστο μέσο έκφρασης της ανθρώπινης ψυχής, την κατατάσσω ως πρώτη μεταξύ των υπολοίπων καλών τεχνών. Είναι μαγική η διαδικασία της αναζήτησης αυτών των λίγων, απόλυτα σημαντικών λέξεων για να εκφράσεις το πιο ειλικρινές σου αίσθημα.
Τι σε έκανε να θέλεις να μοιραστείς προσωπικά σου βιώματα με ανθρώπους που σου είναι άγνωστοι;
Ήθελα για πρώτη φορά στη ζωή μου να σταματήσω να νιώθω ευάλωτος ως προς τον πραγματικό μου εαυτό. Η εσωστρέφεια και οι δεύτερες σκέψεις είναι ίσως οι πιο κακοί σύμβουλοι στην ζωή ενός ανθρώπου. Η εσωστρέφεια μου έφερε το φόβο, και ο φόβος μου έφερε την απόσταση από ανθρώπους που πραγματικά αγαπώ, με άλλαξε. Οφείλω να είμαι ειλικρινής, το χρωστάω σ’ εμένα και στους δικούς μου ανθρώπους.
Οταν έγραφες, είχες στο μυαλό σου το αναγνωστικό κοινό που θα ήθελες να απευθυνθείς;
Αρχικά ήθελα να είμαι ειλικρινής στον ίδιο μου τον εαυτό όπως ανέφερα και προηγουμένως, το να γράψω και να διαβάσω τις ίδιες μου τις σκέψεις ήταν και παραμένει ακόμη μια πρόκληση για εμένα. Έπειτα ήθελα να είμαι ειλικρινής απέναντι στους δικούς μου ανθρώπους, όλους αυτούς που εκτιμούσα και με εκτιμούσαν, που ήθελα να έχω στη ζωή μου. Η αρχική μου πρόθεση ήταν να εκδόσω μια περιορισμένη έκδοση λίγων αντιτύπων και να την χαρίσω στους δικούς μου ανθρώπους. Ποτέ δεν περίμενα πως θα το αγκάλιαζε ο κόσμος σε τέτοιο σημείο.
Ποιες ηλικιακές ομάδες νιώθεις πως θα ταυτίζονται καλύτερα με τα προσωπικά σου βιώματα;
Δεν θα έλεγα πως έχει να κάνει τόσο με την ηλικία όσο με τις εμπειρίες που μπορεί να έχει κάποιος. Καθοριστικό ρόλο παίζει σε ποια περίοδο της ζωής σου διαβάζεις κάτι. Η ποίηση είναι κάτι που διαβάζεται ξανά και ξανά. Έχοντας ως αγαπημένο ποίημα τη “Νύχτα” του Κώστα Καρυωτάκη, μπορώ να πω πως την περίοδο που το διάβασα για πρώτη φορά απλά το προσπέρασα. Την επόμενη φορά που το διάβασα ήταν πολύ καθοριστική για εμένα, ιδιαίτερα το δεύτερο τετράστιχο έμεινε για πάντα χαραγμένο στην σκέψη μου.
Αν όλοι μπορούσαν να εκφραστούν και να δηλώνουν αυτά που νιώθουν χωρίς να φοβούνται την κριτική και τα σχόλια, πόσο διαφορετικός πιστεύεις θα ήταν ο κόσμος;
Πολύ, δεν ξέρω εάν θα ήταν προς το καλύτερο ή το χειρότερο, σίγουρα όμως θα ήταν πολύ διαφορετικός. Βλέπετε ζούμε σε μια εποχή όπου μας διακατέχει μια αδικαιολόγητη υπερευαισθησία, με την αρνητική έννοια, για τα πάντα. Το να νιώθεις προσβελβημένος από το οτιδήποτε τείνει να καθορίζει πλέον σε πολύ μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά των ανθρώπων και τον τρόπο που εκφράζονται. Είναι πολύ λυπηρό για παράδειγμα να προσφέρεις λουλούδια σε μια κοπέλα και αυτό να φαντάζει παράξενο ή άξιο χλευασμού επειδή μπορεί απλά να μην της είσαι αρεστός. Δεν γίνεται μια καλή πράξη και αγνή ένδειξη του αισθήματος να έχει αρνητικό πρόσημο. Όταν είσαι αληθινός και ειλικρινής με τον ίδιο σου τον εαυτό δεν έχεις να φοβηθείς κανέναν.
Η συγγραφή είναι μια “μοναχική” διαδικασία. Θεωρείς τον εαυτό σου μοναχικό;
Ναι, υπάρχουν φορές που μ’ αρέσει να αφήνομαι στις σκέψεις μου και απλά να γράφω. Ένα από τα πράγματα που θέλησα να βάλω στην θέση τους με την έκδοση αυτού του βιβλίου, κυρίως μέσα μου, είναι να σταματήσω η μοναχικότητα μου να ανακατεύεται με τη μοναξιά. Η μοναξιά είναι άσχημο συναίσθημα.
Δώσε μας μια εικόνα σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίο σου.
Από μικρός έμαθα να ζω το κάθε μου συναίσθημα στα άκρα. Πάντα που άρεσε για παράδειγμα η αίσθηση του να είμαι ερωτευμένος κι ας ήξερα πως κάποια στιγμή πιθανόν αυτό να τελειώσει, είναι ένα ρίσκο που το διάλεγα. Το ίδιο ίσχυε για το θυμό, τη χαρά, την απογοήτευση κ.ο.κ. Όντας εσωστρεφής και μη θέλοντας να στεναχωρήσω του ανθρώπους γύρω μου κρατούσα τα πάντα για εμένα και απλά τα έγραφα. Μέσα στις σελίδες του “Εν Λευκώ” θα βρείτε την κάθε μου σκέψη των τελευταίων δέκα ετών, είτε θετική είτε αρνητική.
Γιατι «Εν Λευκώ»;
Είναι κάτι που όταν το εξέφρασα για πρώτη φορά δυνατά σε κάποιον με στιγμάτισε, με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά πολύ δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό μου. Παραδίδω λοιπόν την ψυχή μου “Έν Λευκώ”, είναι η πιο αγνή και ειλικρινής έκφραση του αισθήματος μου.
Ποια είναι τα συγγραφικά σου σχέδια για το μέλλον;
Θα ήθελα να ασχοληθώ με το παιδικό παραμύθι, μ’ έναν κόσμο μοναδικό για εμένα. Προσωπικά δεν νιώθω συγγραφέας, δεν έχω ακόμα συνηθίσει το γεγονός πως έχω ήδη κάνει το πρώτο μου βήμα. Υπάρχουν άνθρωποι πολύ αξιόλογοι και μορφωμένοι εκεί έξω όπου πραγματικά γράφουν λέξεις μοναδικές και αξίζουν μια ευκαιρία.
Την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018, ο Παναγιώτης παρουσιάζει το βιβλίο του στο Café Egalite (πλησίον σταθμού Πευκάκια) στις 11:00πμ. Μπορείτε να βρείτε το event στο Facebook εδώ.
Τον ευχαριστούμε πολύ και του ευχόμαστε τα καλύτερα!