Ταξίδι στην Ελλάδα (The Trip to Greece). Οι οπαδοί της σειράς “The Trip” του Μάικλ Γουίντερμποτομ μπορούν να αρχίσουν να πανηγυρίζουν, καθώς ο Ρομπ Μπράιντον και ο Στιβ Κούγκαν ετοιμάσαν το τέταρτο σίκουελ του ολοένα και πιο δημοφιλούς κωμικού franchise.
Οι δύο ηθοποιοί συνεχίζουν τη σειρά των διάσημων οδοιπορικών τους, πραγματοποιώντας μια επίσκεψη στη χώρα μας και έτσι το περιπετειώδες και αγαπητό δίδυμο φιλοξενείται αυτή τη φορά στην Ελλάδα. Από την αρχαία Τροία κατευθύνονται προς την Ελλάδα, βαδίζοντας στα βήματα του Οδυσσέα. Εξερευνούν με δέος τον ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, σε εκπληκτικές τοποθεσίες όπως οι Δελφοί, Αθήνα, Επίδαυρος, Ύδρα, Σπήλαιο Διρού, Πύλο, Στάγιρα, Χαλκιδική κ.ά.). Δοκιμάζουν μερικά από τα καλύτερα πιάτα της ελληνικής κουζίνας, συναντιούνται με την ελληνική μουσική και αισθάνονται ελεύθεροι να σχολιάσουν ό,τι όμορφο ή ό,τι ιδιαίτερο βλέπουν.
Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Μάικλ Γουιντερμπότομ
Γιατί αποφασίσατε να επιστρέψετε για ένα τέταρτο Ταξίδι;
Βασικά, ανέκαθεν ήταν ένας πειρασμός, επειδή είναι κάτι που απολαμβάνω. Η συνεργασία μας με τον Στιβ και τον Ρομπ, προφανώς είναι πολύ διασκεδαστική. Επίσης κάθε φορά μου δίνεται η ευκαιρία να διαλέξω σε ποιον τόπο θέλω να πάω, σε ποια εστιατόρια θέλω να φάω, και όταν το έχω κάνει, πάντα με δελεάζει η σκέψη “Λοιπόν, ίσως ένα ακόμη, τελευταίο …”
Γιατί στην Ελλάδα; Όταν ξεκινήσατε, είχατε κάποια λίστα με τα μέρη που θέλατε να επισκεφτείτε;
Όχι. Όταν άρχισα να σκέφτομαι να κάνω κι αυτό το Ταξίδι, η ιδέα ήταν πως αυτό θα ήταν το τελευταίο, κι η Ελλάδα κάθε φορά έμοιαζε να είναι ο πιθανότερος προορισμός. Για μια στιγμή σκέφτηκα να πήγαινα ίσως στη Σκανδιναβία – σ’ ένα μέρος σκοτεινό και κρύο – αλλά στην Ελλάδα συνειδητοποίησα ότι θα είχαμε τη φυσική διαδρομή του Οδυσσέα, που προσπαθεί να πάει από την Τροία στην Ιθάκη, να επιστρέψει στο σπίτι του. Εκτός του ότι είναι ένα ωραίο μέρος για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε θέματα για τις συζητήσεις του Στιβ και του Ρομπ, μας άρεσε η ιδέα ότι κάποιος επιστρέφει στο σπίτι, ενώ έχει μείνει μακριά για πολύ καιρό. Στην Οδύσσεια, ο γιος του Οδυσσέα τον αναζητά, οπότε η ιστορία διασταυρώνεται μεταξύ του Οδυσσέα που προσπαθεί να επιστρέψει και του γιου του που τον ψάχνει. Προφανώς, είχαμε τον γιο του Στιβ και σε προηγούμενο Ταξίδι, οπότε μου φάνηκε ότι αυτή η αίσθηση της επιστροφής στην οικογένεια, της επιστροφής στο σπίτι, θα ήταν ένα χρήσιμο σημείο αναφοράς και για αυτό το τελευταίο Ταξίδι.
Έχετε γνώσεις ελληνικής ιστορίας και των κλασικών;
Σε κάποιον βαθμό. Πάντα υπάρχει μια αφετηρία γι’ αυτά που γνωρίζουμε. Εννοώ, είχα βασικές γνώσεις για την Οδύσσεια και την Ιλιάδα και μια πολύ αόριστη ιδέα περί ελληνικής μυθολογίας. Όμως ήξερα ότι θα υπήρχαν πολλά θέματα για τα οποία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στην Ελλάδα, δεδομένου ότι είναι η πατρίδα της αφήγησης, είναι η πατρίδα του δράματος, της κωμωδίας και της τραγωδίας, είναι η πατρίδα της δημοκρατίας και ούτω καθεξής. Προφανώς θα υπήρχαν πολλά πράγματα που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε με αυτόν τον τρόπο. Είναι κι αυτό μέρος της διασκέδασης, ότι μόλις αρχίσεις να σκέφτεσαι «ΟΚ, αυτός ο τόπος θα μπορούσε να είναι ο προορισμός του Ταξιδιού», τότε ξεκινάς να μελετάς αυτόν τον τόπο, είναι κάτι που αρχίζει να σε γοητεύει.
Πώς προσεγγίζετε τη δομή μιας τέτοιας ταινίας, δεδομένου ότι είναι κάτι που έχετε ήδη κάνει τρεις φορές στο παρελθόν;
Ουσιαστικά, είναι μια βασική δομή. Είναι σαν ένα κουαρτέτο εγχόρδων, όπου γνωρίζεις ότι η φόρμα δεν αλλάζει ιδιαίτερα, είναι απλώς παραλλαγή μιας ιδέας. Γνωρίζουμε εξ αρχής ότι θα υπάρχουν έξι μέρη και έξι γεύματα. Αυτό δίνει αμέσως ένα τυπικό σχήμα. Διατηρήσαμε σκόπιμα την ιδέα σχεδόν ίδια, π.χ. στο ίδιο σημείο σε κάθε Ταξίδι, η Eμμα [η προσωπική βοηθός του Στιβ] και η Γιολάντα [η φωτογράφος] θα εμφανιστούν και θα τους συναντήσουν. Διατηρούμε σκόπιμα όλα τα βασικά στοιχεία ίδια και αφήνουμε τα υπόλοιπα στον Στιβ και τον Ρομπ. Με πολλούς τρόπους, είναι απλώς μια συζήτηση: τα θέματα μπορεί να είναι διαφορετικά, αλλά η δομή είναι πάντα η ίδια.
Αντιμετωπίζετε κάθε ηθοποιό διαφορετικά; Αναθέτετε στον Στιβ περισσότερη «εργασία για το σπίτι» απ’ ότι στον Ρομπ;
Όχι. Για να είμαι ειλικρινής, υπήρχε πάντα η υποκείμενη ιδέα ότι ο Στιβ είναι φιλόδοξος και μία από τις φιλοδοξίες του είναι να είναι πιο διασκεδαστικός από όλους τους άλλους, να γνωρίζει περισσότερα για τον πολιτισμό και την ιστορία και ούτω καθεξής, και να έχει περισσότερες θεωρίες για τα πάντα. Έχει τις ιδέες του για τον κόσμο και θέλει να πείσει τους ανθρώπους ότι οι ιδέες του είναι σωστές. Έτσι, υπάρχει πάντα η άποψη ότι ο Στιβ ενδιαφέρεται περισσότερο – και έχει περισσότερες γνώσεις πχ για την ιστορία, είτε πρόκειται για τους Μαυριτανούς στην Ισπανία τον 10ο αιώνα είτε για δημοκρατία στην Αθήνα τον 5ο αιώνα π.Χ. Υποτίθεται ότι έχει περισσότερες γνώσεις από τον Ρομπ, αλλά, στην πραγματικότητα, θα έλεγα ότι και οι δύο διαθέτουν περίπου ίδια ποσότητα γνώσεων. [Γέλια]
Μέρος της διαδικασίας, όταν γράφουμε τη γενική ιδέα του Ταξιδιού, είναι να παρουσιάζονται πράγματα για τα οποία ο Στιβ και ο Ρομπ μπορεί να συζητήσουν σε κάθε γεύμα. Τους δίνουμε αρκετές πληροφορίες σχετικά με τον τόπο στον οποίο θα βρίσκονται και τις πολιτιστικές αναφορές του, έτσι ώστε να μπορούν να χειριστούν αυτές τις πολιτιστικές αναφορές με τον κατάλληλο τρόπο.
Κάνετε συναντήσεις με τον Στιβ και τον Ρομπ πριν ξεκινήσετε;
Ναι, συνηθίζουμε να συναντιόμαστε. Αυτά τα πράγματα χρειάζονται πολύ χρόνο για να προετοιμαστούν. Χρειάζεται να προσδιορίσεις πώς πραγματικά θα είναι το Ταξίδι – από την έρευνα μπορείς να έχεις μια εικόνα μόνο για το πώς πιθανόν θα μπορούσε να είναι. Επομένως, πρέπει να κάνεις αυτά τα διάφορα πιθανά ταξίδια μόνος σου, προτού καταλήξεις ποια θα είναι η τελική διαδρομή και ποια είναι τα εστιατόρια. Να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στα μέρη που θα επισκεφτούν, στα μέρη που θα φάνε, στα μέρη που θα μείνουν και στα θέματα για τα οποία θα συζητήσουν ο Στιβ και ο Ρομπ. Εμπλέκονται πολλοί παράγοντες. Συνήθως, υπάρχει ένας χρόνος, κανονικά περισσότερο από ένας χρόνος προετοιμασίας . Εκείνη τη χρονιά, ένα από τα πράγματα που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να γευματίζουμε με τον Στιβ και τον Ρομπ, πράγμα που είναι ουσιαστικά μια εκδοχή αυτού που βλέπετε στην ταινία. Αλλά δεν μιλάμε και τόσο για το τι θα γίνει στην ταινία, εκείνοι περισσότερο απλώς κουβεντιάζουν, και κατά τη διάρκεια αυτών των τυχαίων συνομιλιών, ίσως προκύπτουν στοιχεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε.
Τους καταγράφετε ή απλώς κρατάτε σημειώσεις;
Ναι, τους καταγράφουμε.
Συνεισφέρουν σε ιδέες για αυτές τις «επαυξημένες» εκδοχές των εαυτών τους; Για παράδειγμα, ο Στιβ φαίνεται να αναζητά απεγνωσμένα ρόλο στη νέα ταινία του Damien Chazelle…
Αυτό το κάνουμε εμείς. Δεν είναι κάτι που αφορά στην προσωπική βιογραφία ή σε κάποια προσωπική επιθυμία του Στιβ. Μας φάνηκε πως ο Ντάμιεν Τσαζέλ ήταν ο σκηνοθέτης με τον οποίο ο Στιβ θα ήθελε απελπισμένα να συνεργαστεί.
Ενώ ο Ρομπ είναι πιο ενθουσιασμένος που βλέπει την τοποθεσία για το Mamma Mia!
Κοίτα, αν τους μιλήσεις, είμαι σίγουρος ότι θα σου πουν σχεδόν το ίδιο πράγμα, αλλά πιθανώς η δική μου εκδοχή μου για τον Ρομπ ή τον Στιβ στην ταινία, είναι μια μικρή καρικατούρα της σχέσης τους, αλλά δεν είναι και τόσο υπερβολικό. Ο Στιβ είναι έντονος και φιλόδοξος, θέλει να κάνει φιλόδοξες ταινίες, θα ήθελε πάρα πολύ να κατακτήσει την Αμερική, θα ήθελε πάρα πολύ ένα Όσκαρ και ούτω καθεξής. Και ο Ρομπ πραγματικά είναι γενικά αρκετά άνετος με το να εργάζεται για την ψυχαγωγία. Θα έλεγα ότι αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τη διαφορά στους χαρακτήρες τους. Ο Στιβ και ο Ρομπ πιθανότατα θα σας έλεγαν ότι είναι μια υπερβολική εκδοχή του ποιοι είναι. [Γέλια] Ενώ εγώ θα έλεγα ότι είναι μια ελαφρώς υπερβολική εκδοχή του ποιοι είναι.
Διαφωνούν ποτέ με τις επιλογές σας;
Για να είμαι ειλικρινής, είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Προφανώς, είναι ελεύθεροι να προσθέσουν και να εφεύρουν οτιδήποτε, αλλά υπάρχουν στιγμές που μπορεί να είναι λίγο προσεκτικοί. Ειδικά ο Ρομπ. Υπάρχουν ορισμένοι τομείς με τους οποίους ο Ρομπ δεν είναι ιδιαίτερα άνετος. Ανησυχεί για την αλληλοεπικάλυψη του πραγματικού και του επινοημένου κόσμου. Αν μη τι άλλο, για το μόνο πράγμα που μπορώ να θυμηθώ ότι έγινε θέμα ήταν όταν πρότεινα να τραγουδήσει ο Ρομπ το τραγούδι “Grease is the word από το Grease ”. Αρχικά απλώς, αρνήθηκαν. Νομίζω ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό υποκινημένο από τον Στιβ, αλλά κι ο Ρομπ σιγοντάρισε. Είπαν «Αυτό δεν θα το κάνουμε. Είναι χάλια.» Φτάσαμε στο τέλος της ταινίας και είπα: «Κοιτάξτε, πρέπει να το κάνουμε αυτό, επειδή δεν έχουμε υλικό.» Έτσι, το έκαναν και τους άρεσε. Επομένως δεν έχουν πάντα δίκιο.
Ένα μεγάλο μέρος σε κάθε ταινία Ταξίδι είναι οι μιμήσεις που κάνουν. Τι είναι διαφορετικό αυτήν τη φορά;
Από την αρχή, μου άρεσε η ιδέα των μιμήσεων. Αυτό που βρίσκω πολύ ελκυστικό δεν είναι τόσο οι μιμήσεις, αλλά ο ανταγωνισμός που έχουν σ’ αυτές, που τους επιτρέπει να κάνουν κόντρες σαν παιδιά στην παιδική χαρά, με έναν λίγο χαζό τρόπο αλλά σίγουρα με έναν τρόπο που είναι διασκεδαστικός. Ήμουν πάντα εγώ που ήθελα να αναδεικνύουμε τις μιμήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά θα έλεγα ότι σε αυτό το Ταξίδι είναι μάλλον λιγότερο κεντρικές από ό, τι στο παρελθόν. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν σημαντικές νέες μιμήσεις. Δεν ήταν ποτέ κάτι που θέλουμε να κάνουν – δηλαδή να προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν νέους χαρακτήρες για να μιμηθούν. Έχουν κάνει ίδιες μιμήσεις εδώ και χρόνια, οπότε αφορά περισσότερο τον ανταγωνισμό τους σε αυτό. Πραγματικά σε αυτήν την ταινια, δεν νομίζω ότι οι μιμήσεις είναι τόσο κεντρικές όσο κάποτε. Γι’ αυτό, αν η κουβέντα αποδυναμώνεται, πάντα τους λέω να κάνουν κάποιο αστείο με τη φωνή τους, αυτό ανεβάζει συνήθως τους τόνους.
Βασική διαφορά σε αυτό το Ταξίδι είναι ότι ο πατέρας του Στιβ αρρωσταίνει σοβαρά. Αυτό πρέπει να ήταν αρκετά σκληρό για αυτόν, επειδή ο πατέρας του πέθανε πολύ πρόσφατα. Ποιανού ήταν η ιδέα και αισθανθήκατε άνετα να το κάνετε;
Ήταν δική μου ιδέα. Για να είμαι ειλικρινής, ο δικός μου πατέρας πέθανε ακριβώς την εποχή που γυρίζαμε το τελευταίο Ταξίδι. Όπως έλεγα η περίοδος επώασης αυτών των πραγμάτων είναι αρκετά μεγάλη. Είναι αλήθεια ότι είχαμε συζητήσει να υπάρχει στην ταινία ο χαρακτήρας του μπαμπά του Στιβ, λίγο πριν πεθάνει ο μπαμπάς του Στιβ. Προφανώς είναι δύσκολο και προφανώς, κάναμε συζητήσεις με τον Στιβ αν ήταν εντάξει με αυτό, δεδομένου του πόσο σκληρό πρέπει να είναι για εκείνον. Ειλικρινά, ο Στιβ καταλαβαίνει ότι είναι μυθοπλασία, δεν είναι πραγματικότητα. . Νομίζω ότι το καθιστά αρκετά σαφές, ξέρει ότι παίζει μια επινοημένη εκδοχή του. Προφανώς είναι δύσκολο και προφανώς αν έλεγε «Πραγματικά, δεν μπορώ να το κάνω, επειδή από τότε που αρχίσαμε να μιλάμε για αυτό, ο πατέρας μου πέθανε», τότε θα ήταν διαφορετικά.
Αυτό σίγουρα θα είναι το τελευταίο; Ζητάτε χρόνο;
Ναι.
Τι πιστεύετε ότι έχει να πει αυτή η συγκεκριμένη σειρά;
Λοιπόν, αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι μεγαλώνω. Ο Στιβ και ο Ρομπ μεγαλώνουν επίσης. Για μένα, πρόκειται για τη φιλία. Προφανώς, μέρος της στρατηγικής του θέματος είναι ότι δεν είναι πραγματικά φίλοι, απλά ρίχνονται μαζί στο πρώτο ταξίδι και μετά το επαναλαμβάνουν. Δεν είναι σαν να είναι κολλητοί, αλλά υπάρχει μια αίσθηση φιλίας. Για μένα, αφορά περισσότερο την άποψή τους για τον κόσμο – ο καθένας ενσωματώνει και διατυπώνει μια διαφορετική άποψη του κόσμου. Αυτό που είναι καλό στη συνεργασία με τον Στιβ και τον Ρομπ είναι ότι είναι συνομήλικοι, έχουν πολύ παρόμοιο πολιτιστικό υπόβαθρο και είναι πολύ εύκολο για αυτούς να συνομιλήσουν για διάφορα πράγματα, για αρκετά παράξενα ή αστεία πράγματα για τα οποία δεν γνωρίζω, για θέματα λαϊκής κουλτούρας για την οποία γνωρίζουν πολλά κι οι δυο τους. Αλλά έχουν πολύ διαφορετικές απόψεις για τον κόσμο, και πώς θέλουν να είναι μέσα σε αυτόν και τί θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους . Τους δίνει πολύ υλικό για να παίξουν. Έτσι, κατά την άποψη μου, μεταξύ τους, διατυπώνεται αυτό που συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους εσωτερικά: υπάρχει πάντα μια αντίφαση ανάμεσα στο να θέλεις να είσαι τολμηρός, φιλόδοξος, ανήσυχος και να κυνηγάς καινούργιες εμπειρίες και στο να θέλεις να καθίσεις στο σπίτι, στην ησυχία σου.
Η ταινία τελειώνει με πολύ διαφορετικό τρόπους για τον καθένα. Γιατί αυτό;
Και οι δύο καταλήγουν ως εκδοχές του Οδυσσέα, επειδή ο Ρομπ είναι με τη σύζυγό του στην Ιθάκη και ο Στιβ επιστρέφει στο σπίτι στη σύζυγό του (εκείνην που είχε 20 χρόνια πριν). Στην Οδύσσεια, όταν ο Οδυσσέας τελικά φτάνει στο σπίτι, έχει απουσιάσει για 20 χρόνια – δεν έχει δει ποτέ πραγματικά τον γιο του από τότε που ήταν μωρό και ο γιος του τον αναζητά. Και οι δύο έχουν τον απόηχο του Οδυσσέα, αλλά ο καθένας σε μια πιο ευτυχισμένη ή πιο σκοτεινή έκδοση.