Γενέθλια. Λέξη που για άλλους είναι χαρά ενώ για άλλους μια μέρα που προκαλεί στεναχώρια και θλίψη.
Όταν είσαι πιτσιρίκος, σκέφτεσαι: «Αααα σήμερα έχω γενέθλια!!θα φάμε τούρτα, θα έρθουν οι φίλοι μου σπίτι και θα παίξουμε, η μαμά μου θα μου κάνει δώρα!!». Είσαι μικρούλης, δεν έχεις καταλάβει τι ακριβώς σημαίνουν τα γενέθλια. Είναι η μέρα που εσύ αποτελείς το επίκεντρο της προσοχής! Όλοι σου μιλάνε, σου εύχονται, σου κάνουν δωράκια και εσύ νιώθεις ευτυχισμένος!
Στην εφηβεία, όταν έχεις γενέθλια, νιώθεις πως έρχεσαι πιο κοντά στην «ανεξαρτησία» σου και στην ενηλικίωση. Χαίρεσαι και γιορτάζεις τα γενέθλιά σου, έχοντας στο μυαλό σου ότι μεγαλώνεις και σιγά σιγά, θα σταματήσουν να σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι μικρός (Spoiler alert! Πάντα οι μεγαλύτεροι θα σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι μικρός).
18! Ο μαγικός αριθμός, ο αριθμός που περιμένεις όσο είσαι μαθητής! Η ενηλικίωση! Η ψευδαίσθηση πως τώρα είσαι ενήλικος και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις.
Θα σου πάρει λίγο καιρό για να συνειδητοποιήσεις πως ενήλικος είσαι μόνο στα χαρτιά. Ναι, μπορείς να ψηφίσεις, να βγάλεις δίπλωμα οδήγησης, να πιείς σε μαγαζιά χωρίς τη συνοδεία κηδεμόνα, αλλά θα περάσουν μερικά χρόνια για να καταλάβεις τι σημαίνει είμαι ανεξάρτητος και άλλα τόσα για να το πραγματοποιήσεις.
19…Τέρμα τα ψέματα. Τι κάνεις τώρα φιλάρακι; Είσαι φοιτητής;; Άψογα! Γιορτάζεις και θα συνεχίζεις να γιορτάζεις για τα επόμενα 3+ χρόνια. Τα καλύτερα χρόνια είναι εδώ! Το ξέρεις, οι δικοί σου το ξέρουν, και αν έχουν περάσει και αυτοί φοιτητικά χρόνια, θα σε καταλάβουν απόλυτα. Αν δεν είσαι φοιτητής και ψάχνεις για δουλειά, μάλλον η ευχή που θα κάνεις σβήνοντας τα κεράκια θα σχετίζεται με το μέλλον σου.
22-25 YOLO. Αυτό.
26. Η ηλικία που αρχίζει να πονάει λίγο. Η εποχή που πλέον δεν είσαι πιτσιρίκος, δεν είσαι φοιτητής και πρέπει να βρεις έναν τρόπο να τα βγάλεις πέρα. Γιορτάζεις ακόμα, αλλά κάθε χρονιά που περνάει σε κάνει να προβληματίζεσαι σχετικά με το που πας, τι θες να έχεις πετύχει μέχρι τα 30, τι θα κάνεις με τη ζωή σου…
Λίγο πριν τα 30. Αν τα 30 θεωρούνται ηλικία ορόσημο για κάποιους, σκεφτείτε να είστε εκεί στα 28, 29. Αρχίζεις να παρατηρείς μερικές μικροαλλαγές στον εαυτό σου, κυρίως εσωτερικές. Μπορείς να καταλάβεις τους νέους, αλλά αρχίζεις να ψιλοταυτίζεσαι και με συμπεριφορές μεγαλύτερων ανθρώπων που υπό άλλες συνθήκες θα κατέκρινες. Πχ. φαντάσου πως είσαι σε ένα λεωφορείο και μια παρέα λυκειόπαιδων μπροστά φωνάζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Τι σκέφτεσαι;;
Και δεν είναι μόνο οι αλλαγές αυτές. Παρατηρείς τον περίγυρό σου και βλέπεις πως αρκετοί γνωστοί, συνομίληκοι, συμφοιτητές, συμμαθητές, έχουν αρχίσει, όχι μόνο να παντρεύονται, αλλά και να κάνουν παιδιά. Αν δεν είσαι από τους τύπους Ματίνα Μανταρινάκη, ή «Εγώ πότε θα γίνω μάνα;;», μάλλον τη γλιτώνεις και περνάς αλώβητος από τη φάση.
Για τους άνω των 30….Σε πολύ λίγα χρόνια θα ξέρω να σας πω. Για την ώρα, αντιμετωπίζω τα γενέθλια σαν μια υπενθύμιση των κύκλων που έχει διαγράψει η Γη γύρω από τον ήλιο, από τη μέρα που γεννήθηκα έως σήμερα.
Το ότι μεγαλώνουμε είναι ένα γεγονός που δεν μπορούμε να το σταματήσουμε. Μέχρι μια ηλικία, όπως είδαμε και παραπάνω, είναι επιθυμητό και καλοδεχούμενο το «μεγάλωμά» μας. Μετά απο μια ηλικία όμως…όταν σκεφτόμαστε πως πρέπει να «φτιάξουμε» τη ζωή μας, να αποκατασταθούμε (οικονομικά, επαγγελματικά, προσωπικά), συν το γεγονός πως γερνάμε, η ψυχολογία κατεβαίνει στα Τάρταρα. Τα χρόνια όμως που έχουμε ζήσει, είναι οι εμπειρίες μας, είναι αυτά τα μικρά πραγματάκια που μας έχουν διαμορφώσει και μας έχουν κάνει τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα. Και όπως λέει ο Παντελής Θαλασσινός: «Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή».