Το δάκρυ ενός παιδιού κρύβει πολλά, δεν είναι η έκφραση ενός απλού συναισθήματος, είναι μία ολόκληρη ιστορία.
Η ιστορία ενός παιδιού πεινασμένου, που λιποθυμά από την ασιτία ή ψάχνει στα σκουπίδια για αποφάγια και πεταμένα ρούχα,
Η ιστορία ενός παιδιού λερωμένου και βρώμικου, που μαζεύει το νερό της βροχής για να πλύνει τα εσώρουχά του ή βουτάει στα λασπόνερα για να καθαρίσει το οστεομένο κορμάκι του,
Η ιστορία ενός παιδιού φτωχού και αναλφάβητου, που μεγαλώνει σε γκέτο και βλέπει σφαίρες να σφηνώνονται σε δικούς του,
Η ιστορία ενός παιδιού κακοποιημένου, που χρησιμοποιείται ως αντικείμενο ικανοποίησης αρρωστημένων μυαλών ή πουλιέται σε πλατείες ή έχει ξυλοκοπηθεί ανελέητα από έναν μέθυσο γονέα,
Η ιστορία ενός παιδιού σε εμπόλεμη ζώνη, που είδε να σκάει βόμβα δίπλα στο σπίτι του και να διαλύεται η οικογένεια του, ή το υποχρεώνουν σε στρατολόγηση να σκοτώνει αντιφρονούντες,
Η ιστορία ενός παιδιού που στα 5 έτη του θαλασσοπνίγεται για να καταλήξει σε κάποιο κέντρο υποδοχής προσφύγων,
Η ιστορία ενός παιδιού άρρωστου που δίνει μάχη στο κρεββάτι του πόνου μόνο του χωρίς φίλους, χωρίς στήριξη, χωρίς φάρμακα.
Και πόσες άλλες ιστορίες κυλούν στα μάγουλα των παιδιών, αλλά και ποιός ασχολείται να τις ακούσει… είναι πολύ θλιβερές για τα αυτιά.
Τόσα παιδικά δάκρυα δίχως χρώμα, φύλο, ηλικία, έθνος, θρησκεία ή κοινωνική τάξη, αφού τα δάκρυα δεν κάνουν διακρίσεις.
Όμως, αλήθεια, πόσο δυστυχισμένο, πικρό, αρρωστημένο και δυσοίωνο είναι ένα μέλλον με τόσα δακρυσμένα παιδικά πρόσωπα.
Η προάσπιση των δικαιωμάτων όλων των παιδιών δεν είναι απλώς μία υποχρέωση του κάθε ενήλικα, που πρέπει να θυμόμαστε μία φορά το χρόνο στις 20 Νοεμβρίου, αλλά μία ανάγκη να φροντίζουμε το πρόσωπο του κάθε παιδιού να φωτίζεται από χαμόγελα.
Α.Ζ.