Ο θεατρικός μονόλογος HIV, μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις σε Ελλάδα, Γερμανία και Κύπρο, επιστρέφει στην Ελλάδα, σε μια καθολικά προσβάσιμη εκδοχή του, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων: 16 και 17 Σεπτεμβρίου στην Μονή Λαζαριστών (Θεσσαλονίκη) και 23, 24 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Σταθμός (Αθήνα).
Ο Θανάσης Τριαρίδης και η Έλενα Σωκράτους, μετά την επιτυχημένη συνεργασία τους στο Lebensraum, συναντώνται ξανά στον θεατρικό μονόλογο HIV, ο οποίος αφηγείται την ιστορία της Επίφανι Γκούντμαν, της Νιγηριανής εργαζόμενης στο σεξ, η οποία υπήρξε θύμα εμπορίας ανθρώπων, διαπομπεύθηκε για “λόγους Δημόσιας Υγείας” και τελικά αυτοκτόνησε στην Αθήνα.
Flash Back to Athens
Το 2012, δεκάδες οροθετικές γυναίκες, συνελήφθησαν, υπέστησαν εξαναγκαστικούς ελέγχους για ΗΙV, προφυλακίστηκαν για κακούργημα, και διαπομπεύθηκαν, όταν οι φωτογραφίες και τα προσωπικά τους δεδομένα δημοσιοποιήθηκαν στα ΜΜΕ.
Επτά χρόνια μετά, η ιστορία μεταφέρεται επί σκηνής μέσα από το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη και τη σκηνοθετική ματιά της Έλενας Σωκράτους, θίγοντας όχι μόνο το ζήτημα του trafficking που οδηγεί τις γυναίκες στην εξαθλίωση και το θάνατο, αλλά και τις ευθύνες του «πολιτισμένου κόσμου». Τις ευθύνες όλων μας.
Αντί Σκηνοθετικού Σημειώματος
«Απόψε, λοιπόν, θα σας μιλήσω για την υπόθεση της Επίφανι Γκούντμαν. Είναι η Νιγηριανή πόρνη που αυτοκτόνησε το 2013 στην Αθήνα. Δέκα μέρες πριν βγάλανε την φωτογραφία της στην δημοσιότητα για να μας ενημερώσουν πως έχει τον ιο του HIV.. Για λόγους Δημόσιας Υγείας… Δέκα μέρες μετά αυτοκτόνησε στο Κατάστημα Προσωρινής Κράτησης. Φυλακή είναι – αλλά έτσι το λένε επίσημα: Κατάστημα.
Είχε γίνει μεγάλος σαματάς τότε. Το θυμάστε, σωστά; Το Υπουργείο είχε δώσει στη δημοσιότητα ονόματα και φωτογραφίες με τις πόρνες που είχαν τον ιό του AIDS. Για να τις δούνε οι πελάτες τους και να πάνε να κάνουν εξέταση. Οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα ξεσηκώθηκαν. Είπαν για διαπόμπευση. Είπαν πολλά. Πολύς κόσμος πήρε το μέρος τους. Ανθρωπιστικές οργανώσεις, φορείς για τα δικαιώματα των γυναικών και τέτοια. Μετά το πράγμα έκατσε…
Όμως, το είπαμε και πριν, τώρα πια μπορούμε να μαθαίνουμε όσα δεν μπορούμε να διανοηθούμε. Πλέον όλοι έχουμε κινητά. Ό,τι και να μας πούνε, το ψάχνουμε στο Google. Δεν δικαιούμαστε να λέμε “αδιανόητη δυστυχία”. Οφείλουμε να την διανοηθούμε.»
Σημείωμα Συγγραφέα
Το HIV είναι έργο που προσπαθεί να μιλήσει για τους παρίες και τους απόκληρους του κόσμου – για τα 37 εκατομμύρια των γυναικών και των παιδιών που διακινούνται στα κυκλώματα του διεθνούς trafficking. Η βασική θέση του έργου είναι πως οι θύτες είναι πάντοτε οι σιωπηλοί θεατές- αυτοί που στην κοινωνική ψυχολογία ονομάζονται bystanders και είναι έτοιμοι να αδιαφορήσουν για κάθε έγκλημα αποξενώνοντας τα θύμα από την δική τους ακτίνα ζωής και ενδιαφερόντων.
Η παραπάνω θέση-έκκληση για ορατότητα των βαλλόμενων και των απελπισμένων καθιστά αυτό το έργο ιδιαίτερα συμβατό με το αίτημα για προσβασιμότητα. Η προσβασιμότητα προϋποθέτει την ορατότητα από μέρους των ανθρώπων με αναπηρία και την συμπεριληπτική οπτική από μέρους του κοινωνικού συνόλου. Για να υπάρχει η ορατότητα και η συμπερίληψη είναι αναγκαία η συνειδητοποίηση. Για τούτη την συνειδητοποίηση μιλάει το HIV.
Θανάσης Τριαρίδης, Δεκέμβριος 2022