Τον αμερικάνικο κινηματογράφο τον έχεις πλέον μελετήσει καλά. Ψάχνεις κάτι καινούριο, κάτι κλασσικό, έτσι δεν είναι; Θέλεις να εμβαθύνεις σε πιο ποιοτικά έργα της 7ης τέχνης, θέλεις όμως παράλληλα και να παρακολουθήσεις ταινίες που θα σου κινήσουν το ενδιαφέρον, που θα σε κάνουν να γελάσεις μέχρι δακρύων ή να συγκινηθείς ειλικρινά χωρίς να κοιτάς κάθε τόσο το ρολόι σου και να ρωτάς την παρέα σου “Σε πόση ώρα τελειώνει;”. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε έναν κινηματογράφο μεσογειακό, γνώριμο στην κουλτούρα μας, αλλά ταυτόχρονα μοναδικό και πρωτότυπο που πρόσφερε στο παρελθόν αριστουργήματα στην παγκόσμια ταινιοθήκη και συνεχίζει μέχρι σήμερα να εντυπωσιάζει με τις σκηνοθετικές του απόψεις, τις ερμηνείες και τα ανατρεπτικά του σενάρια. Πρόκειται φυσικά για τον ιταλικό κινηματογράφο, που από την εποχή της Cinecittà ακόμα έκανε σε όλους κατανοητό ότι οι γείτονές μας είναι ανεπανάληπτα ταλέντα όχι μόνο στη μουσική, την αρχιτεκτονική και τη μόδα, αλλά και στον κινηματογράφο.
Αρχίζοντας από το είδος της κωμωδίας δε θα μπορούσε κανείς να μη συμπεριλάβει ανάμεσα στους πιο πρωτοπόρους κωμικούς του αιώνα μας τον Roberto Benigni, που σάρωσε στα Όσκαρ του 1997 με την κωμικοτραγική ταινία του Η Ζωή είναι ωραία (La Vita è bella) αλλά επίσης έκανε αίσθηση με τις ανεπανάληπτες κωμωδίες του Ο τίγρης και το χιόνι (La tigre e la neve), Τζόνι Στεκίνο, ο Οδοντογλυφίδας (Johnny Stecchino) και Το τέρας (Il mostro). Με εμφανή παράδοση στην κωμωδία και με πηγαία αίσθηση του χιούμορ, οι Ιταλοί συνεχίζουν να προκαλούν γέλιο ή ακόμα και να παντρεύουν το γέλιο με άλλα κινηματογραφικά είδη όπως το μυστήριο ή το δράμα και να δημιουργούν ταινίες όπως το Καλωσήρθατε στο νότο (Benvenuti al Sud) και Έχουμε Πάπα (Habemus Papam).
Ωστόσο, μάλλον το δράμα είναι η σπεσιαλιτέ τους, καθώς το είδος αυτό είναι που έχει καταφέρει να τους εκτοξεύσει στην κορυφή της κινηματογραφικής κλίμακας στο παρελθόν. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την ερμηνευτική ιδιοφυία ηθοποιών όπως ο Marcello Mastroianni και η Sophia Loren, καθώς και τη σκηνοθετική επιδεξιότητα του Federico Fellini, του Vittorio De Sica και του Giuseppe Tornatore; Οι παραπάνω καλλιτέχνες αλλά και άλλοι το ίδιο ταλαντούχοι έχουν αφήσει πίσω τους ταινίες μοναδικές όπως Η τέλεια ομορφιά (La grande belezza), Ο Ταχυδρόμος (Il postino), Γάμος αλά ιταλικά (Matrimonio all’italiana), Χθες, σήμερα, αύριο (Ieri, oggi, domani) και Ο δρόμος (La Strada). Συχνό αντικείμενο των ιταλικών ταινιών είναι η παιδική αθωότητα αλλά και οι τραγικές ιστορίες στη πολεμική ή μεταπολεμική περίοδο, όπως σκιαγραφούνται περίτεχνα στις ταινίες Ο κλέφτης ποδηλάτων (Lardi di Biciclette), Δύο γυναίκες (La Ciociara), Εγώ δε φοβάμαι (Io non ho paura) και Σινεμά ο Παράδεισος (Nuovo Cinema Paradiso). Τέλος, αξίζει να γίνει μία αναφορά στα γνωστά Σπαγγέτι Γουέστερν στα οποία μόνον ο ιταλός σκηνοθέτης Sergio Leone ήξερε να δίνει ζωή.
Σαφώς ο ιταλικός κινηματογράφος είναι ανεξάντλητος και περιλαμβάνει πλήθος αριστουργημάτων που δεν χωράνε στην περιορισμένη έκταση ενός άρθρου. Κάνε λοιπόν τη δική σου αναζήτηση, ρίξε μία ματιά στο ιταλικό σινεμά και, ποιος ξέρει, μπορεί να γίνεις φανατικός θεατής.
——–
Χρύσα Γούτα