Νίκησε το Άγχος και πάρε τον έλεγχο της ζωής σου.
Γράφει ο Ανδρέας Σταυρόπουλος
Από όσα λίγα θυμάμαι, τα πρώτα μου χρόνια στο δημοτικό δεν πολυμίλαγα στην τάξη. Ντρεπόμουνα να μιλήσω στα κορίτσια, στους μεγάλους ενήλικες και σε γενικές γραμμές σπάνια ξεστόμιζα κάτι που ήθελα. Ήθελα να παίξω με τα άλλα παιδιά αλλά δεν το έκανα, δεν το κατάφερνα. Σαν κάτι να με σταμάταγε, να μου έκλεινε το στόμα κάθε φορά που ήθελα να πω κάτι. Ένοιωθα σαν κάτι να με έπνιγε χωρίς να μπορώ να το ελέγξω.
Γύριζα στο σπίτι μου θλιμμένος ή θυμωμένος. Όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε κι αυτό μαζί μου, δεν έφευγε. Ήταν σαν μέσα μου να ζούσα μαζί με κάποιον και κάθε φορά που τολμούσα να πω κάτι που ήθελα, μού έριχνε μια σφαλιάρα. Μετά την εφηβεία, αν και δεν είχα την ίδια κατάσταση, έκανα παρέες και διάφορα της ηλικίας μαζί με τους άλλους, όμως όλα ήταν κάπως μισά και τα έκανα φοβισμένα. Όταν πια τέλειωσα με το σχολείο και με ρωτούσαν τι ήθελα να σπουδάσω, δεν ήξερα τι να απαντήσω και μάζευα τις γνώμες όλων των καλοθελητών μπας και βγάλω κάποια άκρη. Το άγχος είχε το έλεγχο της ζωή μου και εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα. Δεν παραδεχόμουν καν ότι το είχα, νόμιζα ότι άλλα ήταν τα προβλήματά μου. Δεν είχα καν αναρωτηθεί αν μπορώ να απαλλαγώ από το άγχος.
Αυτή η ιδιόμορφη σχέση συνεχίστηκε για πολλά-πολλά χρόνια. Άλλαζε συνεχώς μορφές και τρόπους αλλά ήταν εκεί, σαν να επέβλεπε ότι έκανα ή δεν έκανα… Αυτή η σχέση μου έδινε πολύ πόνο, πολύ ταλαιπωρία, πολύ θλίψη, ένιωθα ένα κενό μέσα μου που τίποτα δεν το γέμιζε, ούτε ο πιο τρελός μου έρωτας, όλα ξεφούσκωναν κάποια στιγμή και ξανά απ’την αρχή τα ίδια με άλλα πρόσωπα. Πολλές αμφιβολίες, πολλοί φόβοι, άστοχες κινήσεις, σπατάλη χρόνου ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτής της σχέσης. Όλα αυτά πουθενά δεν οδηγούσαν. Άλλος είχε τον έλεγχο της ζωής μου. Δεν κάθισα ποτέ μεθοδικά να σκεφτώ τι προκαλεί το άγχος.
Άραγε μπορείς εύκολα να αναγνωρίσεις ότι έχεις άγχος; Ναι απλά όταν άλλα θέλεις και άλλα υποχρεώνεις τον εαυτό σου να κάνει, για οποιονδήποτε λόγο, με οποιαδήποτε δικαιολογία έχεις άγχος.
Αυτό δείχνει ότι αμφιβάλεις εαυτόν και ότι φοβάσαι να εκδηλώσεις τον αληθινό εαυτό σου. Συνήθως λες πιέστηκα, λες έτσι έπρεπε, λες δεν γινόταν αλλιώς, λες υποχρεώθηκα από τις καταστάσεις, λες πολλές δικαιολογίες και έτσι τα χρόνια κυλούν χτίζοντας παλάτια στην άμμο.
Μετά από πάρα πολλά χρόνια, πολλές περιπέτειες, πολλές ταλαιπωρίες κατάλαβα τι στο καλό κάνει αυτή η σχέση. Κατάλαβα ότι τόσα χρόνια αλλιώς με ήθελα και άλλα με έκανα. Έπαιζα τέλεια τον ρόλο του καλού παιδιού, έκανα όλα τα καθώς πρέπει και μερικά δεν πρέπει, ήμουν ένας καθώς πρέπει άνθρωπος. Αξιοπρεπής. Στην επιφάνεια όλα ήταν τέλεια. Μόνο ‘το φαίνεσθε’. Στα πρέπει ήμουν πρώτος. Στα θέλω ήταν άλλη ιστορία.
Συχνά μπορεί να νόμιζα ότι κάτι ήθελα αλλά επί της ουσίας άλλο ήθελα που δεν τολμούσα ούτε στον εαυτό μου να το πω. Ακόμα και όταν κατάφερνα να κάνω αυτό που ήθελα δεν γινόταν όπως το ήθελα, σαν πάντα κάτι να έλειπε. Δεν λέω ότι δεν διασκέδαζα, ότι δεν είχα παρέες και ότι δεν έκανα πράγματα που με ευχαριστούσαν. Όμως όλα αυτά άφηναν ένα εσωτερικό κενό, σαν εμπειρίες ήταν εξαιρετικές και άφηναν ωραίες αναμνήσεις, αλλά μέχρι εκεί, πάντα υπήρχε ένα κενό, ήταν σαν να ζούσα το σύνδρομο του «ναι μεν αλλά». Η χαρά μου δεν είχε διάρκεια. Σπάνια κατάφερνα κάτι ολόκληρο όπως το ήθελα και να το ευχαριστηθώ μέχρι το μεδούλι μου. Και φυσικά δεν μπορούσα να το επαναλάβω.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να τελειώσω με αυτή την σχέση, που τώρα ποια είχε όνομα, «άγχος». Νίκησα το άγχος και πήρα πίσω το έλεγχο της ζωής μου. Μετά το οριστικό διαζύγιο η ζωή μου άλλαξε δραστικά, ολικά θα έλεγα. Το βασικό συστατικό της αλλαγής ήταν ότι άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου. Έμαθα πώς να το κάνω, δεν ήξερα, δεν μου το είχε μάθει κάποιος. Δεν άρχισα να αγαπώ το «εγώ» μου, αυτό είχα μάθει πολύ καλά πώς να το κάνω και είχα πολλά προβλήματα. Το άγχος χρησιμοποιεί το εγώ. Αυτό έχει ανάγκες, αυτό ζητάει αναγνώριση, χειροκροτήματα, επαίνους, τίτλους, εξουσίες, δόξες κα. Από αυτά σιγά σιγά ξέπλεξα αγαπώντας τον εαυτό μου. Δεν μπορείς να καταλάβεις την διαφορά νοητικά, γιατί είναι σκέτες λέξεις. Χρειάζεται να την βιώσεις εμπειρικά, με τον δικό σου τρόπο. Άλλοι κόσμοι που λένε, έτσι είναι όταν το ζεις. Όταν νικάς το άγχος και παίρνεις τον έλεγχο της ζωής σου, έχεις πληρότητα, αισθάνεσαι πλήρης, δεν έχεις την ανάγκη να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Δεν σε προσδιορίζουν οι τίτλοι, τα πτυχία, οι καρέκλες, τα χρήματα, τα χειροκροτήματα, τα likes. Αυτά ακολουθούν ως αποτελέσματα της εκδήλωσης του εαυτού δεν είναι οι πρωταρχικοί στόχοι. Όταν το πετύχεις αυτό είσαι ήρεμος, ισορροπημένος, πάντα χαρούμενος με ότι κάνεις. Παίρνεις χαρά από τα πιο απλά πράγματα που κάνεις.
Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι αποκλειστικά με αυτό το θέμα. Αποφάσισα να προσφέρω την εμπειρία, την γνώση, τον τρόπο και την υποστήριξή μου σε όσους τολμούν να κάνουν το ίδιο. Να απαλλαγούν από το άγχος. Αφιέρωσα πολλές ώρες έρευνας και μελέτης διαφόρων επιστημονικών και μη δεδομένων. Έκανα και κάνω σχετικά σεμινάρια και ομιλίες, μίλησα προσωπικά με πολλούς ανθρώπους διαφορετικής επαγγελματικής, κοινωνικής, οικονομικής, διανοητικής και μορφωτικής προέλευσης. Ανακάλυψα κάτι κοινό σε όλους, που με εξέπληξε.
Έχουν άγνοια του τι είναι το Άγχος, άγνοια της ουσίας του θέματος. Δεν γνωρίζουν τι είναι το άγχος. Έχουν άγνοια της έκτασης, της ποικιλίας και της παραμόρφωσης που προκαλεί. Βλέπουν μόνο την επιφάνεια, τα συμπτώματα. Αυτό δεν συμβαίνει γιατί κάποιος είναι χαζός ή ανίκανος, ούτε είναι κατακριτέο. Είναι όμως αυτό που συμβαίνει και κοστίζει. Κοστίζει σε χρόνο, κοστίζει σε πόνο, κοστίζει σε σχέσεις, κοστίζει σε επιλογές, κοστίζει γιατί αντί να ζεις σύμφωνα με αυτό που είσαι, ζεις σύμφωνα με αυτό που δεν είσαι και ούτε που καταλαβαίνεις ότι αυτό κάνεις.
Ζεις μια ψευδαίσθηση και κάθε φορά που η ψευδαίσθηση προκαλείται, της δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία, μια ακόμα ευκαιρία. Πολλές ευκαιρίες, πολλά χρόνια. Αυτό γίνεται γιατί περιμένεις οι άλλοι να αλλάξουν, οι καταστάσεις να φτιάξουν, το κλίμα να αλλάξει, να αλλάξουν όλα αλλά όχι εσύ. Έτσι ζεις τις ζωές των άλλων και όχι την δική σου. Με αυτό τον τρόπο το άγχος ελέγχει την ζωή σου.
Το άγχος μοιάζει σαν κάποιον που σε κοροϊδεύει, που σε εξαπατά παίζοντας με το μυαλό σου, ενώ εσύ νομίζεις ότι σκέφτεσαι. Το «εγώ» έχει πολύ εγωισμό για να δεχτεί ότι κάποιος τρίτος μπορεί να το «δουλεύει ψιλό γαζί». Χρησιμοποιεί όλα του τα μέσα προκειμένου να μην αποκαλυφθεί αυτή η κοροϊδία. Αποφεύγει να ακούσει, αναβάλλει, λέει ναι γιατί δεν μπορεί να πει όχι και μετά αρχίζει τις δικαιολογίες. Προφασίζεται τα πιο απίθανα ψέματα για να ξεφύγει, σκαρφίζεται πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί ή δεν έχουν γίνει, κρίνει και κατακρίνει, απορρίπτει, μειώνει και γενικά δεν ξεβολεύεται από την καρέκλα του με τίποτα. Είναι κολλημένο, άσε που όταν κάποιος τολμήσει απλά να του πει τι βλέπει θυμώνει, επιτίθεται και τα σκάγια παίρνουν όποιον βρεθεί μπροστά τους.
Αυτά συμβαίνουν γιατί υπάρχει η αμφιβολία και ο φόβος του τι θα γίνει ή τι θα πάθω αν αποκαλυφτεί αυτό. Τι θα πουν οι άλλοι. Σε κάνει να νομίζεις ότι αν σπάσει η φούσκα, αν σπάσει το προσωπείο, αν φύγει η μάσκα, θα καταστραφείς. Έτσι φτιάχνει χιλιάδες σενάρια και τα παίζει μέσα στο μυαλό σου. Όταν τολμήσεις να δεις μέσα από το προσωπείο, πίσω από την μάσκα, τότε και μόνο τότε αποκαλύπτεται το μεγαλείο της ομορφιάς σου, της αγάπης σου και των αρετών σου. Τότε απελευθερώνεται το δυναμικό σου για να χαρείς την δική σου ζωή, με τον μοναδικό σου τρόπο.
Τον περπάτησα αυτό τον δρόμο. Γνώρισα από πρώτο χέρι όλα τα συμπτώματα και τις επιπτώσεις. Γνωρίζω τι περνάς τώρα. Γνωρίζω πόσο πονάς και δεν το ομολογείς ούτε στον εαυτό σου. Γνωρίζω πόσο πολύ αποφεύγεις να ακουμπήσεις αυτό το θέμα. Γνωρίζω πόσο τρόμο προκαλεί μόνο να το σκεφτείς σαν ιδέα. Έχω μπει μέσα στα παπούτσια σου. Αν αποφασίσεις να πάρεις αυτόν τον δρόμο μαζί θα τον περπατήσουμε. Μόνος δεν θα’σαι. Συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ελευθερίας, της χαράς και της αγάπης.
Δυστυχώς ο άνθρωπος εξελίσσεται μέσω του πόνου. Όμως η φούσκα μια φορά σκάει, το προσωπείο μια φορά θρυμματίζεται, η μάσκα μια φορά βγαίνει. Το άγχος σε πονάει κάθε μέρα. Όσο καθυστερείς ο πόνος μεγαλώνει και ο χρόνος ζωής χωρίς άγχος μικραίνει.
Θέλεις να μάθεις να χαίρεσαι την κάθε μέρα χωρίς να σε ενοχλούν οι «δυσκολίες»;
Θέλεις να κόψεις δρόμο;
Θέλεις να νικήσεις το άγχος και να πάρεις τον έλεγχο της ζωής σου;
Δεν θέλει κόπο θέλει τρόπο και τώρα υπάρχει ο τρόπος.
——————————————-
Δήλωσε συμμετοχή στο σεμινάριο που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 21 Ιανουαρίου με τίτλο «Άγχος: Η επόμενη μέρα;»
ή
Παρακολούθησε τη δωρεάν εισήγηση με θέμα «Σε Αγχώνει η Αγχόνη; Αίτια και τρόποι αντιμετώπισης του άγχους», την Κυριακή 22 Ιανουαρίου.