Και τσουπ…να τες..οι αναμνήσεις..ξεπροβάλλουν…στην αρχή δειλά-δειλά και μετά…χωρίς να το καταλάβεις, έχουν κάνει κατάληψη στο μυαλό σου…όσο και να αντιστέκεσαι, αυτές εκεί…επιμένουν και σε πολιορκούν μέχρι να λυγίσεις και να επιδοθείς ανελέητα σ ‘ εκείνες… Ζώντας και παράλληλα αναπολώντας στιγμές…έστω και νοερά…
Έχουν αυτή τη δύναμη…και εκεί ποντάρουν…έρχονται και σου ψιθυρίζουν κρυφά στο αυτί την αγαπημένη τους λέξη «Θυμάσαι???»….και εσύ, όσο κι αν προσπαθήσεις να κάνεις ότι δε τις ακούς…όσο κι αν προσπαθήσεις να αποφύγεις την ερώτηση τους…στο τέλος υποκύπτεις και παραδίνεσαι… «ναι,θυμάμαι…πώς μπορώ να μη θυμάμαι…???».
Ένα τραγούδι, μια μυρωδιά, μια λέξη, μια εικόνα, μια φυσιογνωμία, μια τοποθεσία…μπορούν να «γεννήσουν»χιλιάδες αναμνήσεις στο λεπτό… Ξαφνικά ο χώρος γεμίζει από εικόνες…Σκηνές ξεπηδούν από το πουθενά και εσύ άπλα συνειδητοποιείς ότι κάποιες στιγμές είναι τόσο έντονα χαραγμένες στο μυαλό σου, που ουσιαστικά δε έφυγαν ποτέ…Απλά ήταν καλά κρυμμένες σε μια γωνιά…μέχρι να βρουν μια χαραμάδα, να ξεγλιστρήσουν και να κάνουν την επανεμφάνιση τους…
Μη ξεχνάς βεβαία, ότι εσύ κρατάς αυτό το «μαγικό» κλειδί…αυτό το κλειδί που όταν αποφασίσεις να το χρησιμοποιήσεις στην σωστή κλειδαρότρυπα του μυαλού σου…ανοίγει διάπλατα το ξεθωριασμένο αλλά πάντα αψεγάδιαστο «Κουτί των Αναμνήσεων»….Πόσες στιγμές δεν έβαλες εκεί, θέλοντας να τις διατηρήσεις αναλλοίωτες στο χρόνο???…Να τις κρατήσεις μόνο και μόνο για σένα και να τις ανασύρεις όποτε εσύ θελήσεις???…Είναι δικές σου, μόνο δίκες σου και κάνεις δε μπορεί να σου τις πάρει…Όσος χρόνος και να περάσει….Όσες καινούριες στιγμές κι αν προστεθούν….
Οι αναμνήσεις θα ναι πάντα σαν φλόγες που καίνε…οι στάχτες και τα σημάδια τους ανεξίτηλα πάνω σου…αλλά κάθε φόρα, θα ναι ακόμα πιο δύσκολο να τις «αγγίξεις»…Δημιουργήθηκαν από εσένα,για εσένα…Μέσα από τις όμορφες στιγμές -και λέω όμορφες γιατί στο τέλος μόνο εκείνες μένουν- «γεννήθηκαν» κι εκεί θα παραμείνουν μέχρι εσύ να τις διώξεις…Αν τις διωξεις…που και -μεταξύ μας- γιατί να τις διώξεις???…Αυτές είσαι εσύ…Είναι κομμάτι του εαυτού σου…
Γι’αυτό λοιπόν, να δημιουργείς Αναμνήσεις…είναι κι αυτές κομμάτι της ευτυχίας σου…
Αμαλία Κούκου